Neyse Şiiri - Şükran Atasay

Sesi soluğumda
yağmurlu gece yarısı
Bir oda bir ben
ve sen
Dünya keserken
kendi bindiği dalı
Sağında
çift buzlu bir kadeh
Solunda
bir ateş ile
“Efkârımızı bari dağıtmayalım
bize kalsın” uğraşları…
Ne olacak
bu memleketin hali
Ve bu insanlar?
Mezarlıklar gibi
şehrin dışına taşınmak
Mümkün olsaydı…
Çocuk şarkıları söyleyerek
giderdik herhalde
Ve herhalde
kimse duymazdı
kendi gürültüsünden
Giderken ettiğimiz selamı

Yorgunluğun gözünden okunuyor
Ve gözlerinden
okuyabildiğim tek şey bu değil
Ya seni kaçıracağım bu karanlıkta ya aklımı…
Sanırım
sarhoş oluyorum
İşte şimdi
Dünya dönüyor
Ve her şey güzel görünüyor
Fakat biliyorum
Hiçbir şey değişmedi
Dışarıda kıyamet gibi rüzgâr
Pencereyi aşındıran arsız sesler var
Sen anlatıyorsun
ben anlatıyorum
Sen anlattıkça ben ayılıyorum
Ara sıra ağlıyorum
sen açılıyorsun
Böyle konuşup, ağlaşıp
“ Neyse “ deyip gülüşüyoruz apansız.