Neymişsin Sen Böyle Şiiri - Hasan Bezan

Bir sen tutturmuşum ki gidiyor.
vay be neymişsin sen böyle.
öyle bir kapılmışım ki sana, ölüm bile utanıyor yanında.
şiir yazmak istiyorum, sen geliyorsun aklıma.
şarkılar söylüyorum içimden, gözlerin düşüyor aklıma.
Sensizlik evrim atladı bende, artık daha ötesi.
sen neymişsin be böyle.
Rüzgar bile esmiyor artık bende.
gönlümde birikmiş bir sürü kuru yapraklar.
bir kıvılcım kopsa sende, kor kor alev alev tutuşurum.
kimsin sen? ? ?
ey gönlüme hükümdar bahar bakışlı kara gözlüm.
kapkara gözlerinle rengarenk bahar çiçekleri dolduruyorsun yüreğime, kimsin sen? ? ?
nasıl başarabiliyorsun beni bu kadar benden etmeyi, bu kadar etki yaratmayı nasıl beceriyorsun bende.
sen neymişsin be böyle.
Oysa yıkılmaz biliyordum kendimi, dayanıklı ve cesaretli.
ne kadarda korkakmışım meğerse.
evet artık korkak biriyim eser yok o eski cesaretimden.
artık korkuyorum sevmekten, bağlanmaktan.
ne kadarda değiştim senden sonra.
vay be neymişsin sen böyle.
bir dokunsan bin ağlarım artık, dokunma.! ! !
içimden bir ses var, artık pes diyor.
Bu garip sevdadan vazgeç diyor.
olmayan duadan ümidini kes diyor.
artık yok sayıyorum sensizliği.
bir rüya gördüm sanki diyorum, uyanıyorum.
ve yine sen duruyorsun karşımda.
sen neymişsin be böyle.
gözümü kapatsam içimde, açsam önümdesin.
sen neymişsin be böyle neymişsin...