Neymişsin be Erzurum

Neymişsin be Erzurum,
Neler umdum,neler buldum.
Hayat suya yazılan bir yazı gibi.
Gittim ve geldim,neler kaldı geriye.
Gözümden düşenler,gözümde yok olanlar,
Ve gözüm gibi olanlar….
Anam yoktu,ama ana gibi yar gibi bir ablam vardı.
Sıkıntıları dertleri vardı,ama beni kolları ile sardı.
Atoş’um her zamanki gibi,hem gardaşım.
Hem yoldaşım,hem can arkadaşım.
Minnoş’um,etrafındaki duyarsız cendereğe,
Buz tutmuş yüreklere rağmen bana candan’’ abi ‘’diyişi.
Ya Niloş’um,benim martım,benim güvercinim,
Benim her şeyim,benim serçem.
O hırçın sandığımız dışının altında,
İnsan sevgisi ve merhametle dolu bir yürek.
Bir zamanlar anam hazırlardı yolluk,
Bu sefer o hazırladı,onları yerken
Hep Niloş’umu kokladım
Ellerimle onun sevgisini yokladım.
Ya arkadaşlarım,ya dostlarım,
Çimenlerim,Yılmaz Oğuzhanlarım,
Can gibi Fazlım,Vahit’im,Zeyit’im,
Ahmet’im,Talip’im ve İlyasım
Ben sizlerle varım,ben sizlerle hasım.
Ne güzel,ne tatlı insanlarsınız,iyi ki varsınız.
Hiç yükseklerde uçmuyorsunuz,
Hiç burnunuz kaf dağından su içmiyor.
Elveda Erzurum,Elveda canlarım,
Bir daha sana gelebilecek miyim?
Gelsem de kimleri göreceğim?
Gelsem de kimleri göremeyeceğim?
Ama bildiğim bir tek şey var ki,
Mübarek kandil gecesini,kandil gecesi
Bana yaşatılanları ve yaşatanları
Son nefesime kadar asla affetmeyeceğim.
Elbet bir gün ölüp gideceğim,
Ama bu kadar kötülerin arasında,
Bir avuç iyi insan olduğunu hep bileceğim
Ne nankör insanlar varmış onu bileceğim.
Şu fani dünyada bir türlü insan olamayan,
İnsan olmayı beceremeyen bir sürü insan varmış.
İyi ki varsınız,canım ablam,Atoş’um,Niloş’um
Minnoş’um ve BENİM CANDAN ARKADAŞLARIM