Neyleyim Seni Dünya Şiiri - Zeki Günay

Nasılda inandım suyunun akışına,
Sevabımı sattım şeytanın bakışına.
Günahları attım tövbenin kapısına,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Kendini cehenneme, atan insanlar gördüm,
İnsan günahını, örümcek gibi ördüm.
Günahları gözyaşımla dövdükçe dövdüm,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

İnsan ayıbına, kapattım gözlerimi,
Allah birdir dedim, yazdım bu sözlerimi.
Çok vurdum zamanın da yere dizlerimi,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Sırat köprüsü, şeytanı oynarken buldum,
Köprünün ucunda, şeytana bakıp durdum.
Kendi kendime dedim, insan nasıl Kul’dur,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Günah türküsünü, insan uzunca söyler,
Şeytanlar türkü de insana eşlik eyler.
Doğruyu dedim, kızmayın bayanlar beyler,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Hakkın kazanında hem yandım hem de piştim,
Rabbim senin aşkının, şarabından içtim.
Ben beni çoktan unuttum, kendimden geçtim,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

İki bin on dokuz, aylardan ise şubat,
Dağ üstünde gördüm beyazlar içinde at.
Dedim ben kimim, nedir içimde ki murat,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Ben beni ararken, dağlar bana dolandı,
Ey insan! Dünyaya, insanlar neden kandı.
Yüreğimin yangını, ateşlerde yandı,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Tamamlamam lazım eksiklerim bitmedi,
Müslüman zulümde, aklımdan hiç gitmedi.
Dünyada katliamlar, kâfire yetmedi,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

Gün ile ay birleşti, güneş vurdu bana,
Sen kul Zeki’sin, yan dedim Mevla’dan yana.
Dağlarda aradım kendimi, dona dona,
Ben buldum Allah’ı neyleyim seni dünya.

OZAN ŞAİR: ZEKİ GÜNAY
10.02.2019