Neyleyim ki! Şiiri - Mustafa Cilasun

Şu hislerimle
Sarmaş dolaş olan dikenler
Gönlüm de var olan mekânı bilendir

Biliyorum ki
Feryatlar bir nafile
Figanlar sessizliğe çekendir

Hissedince
Derinliğimi silkeleyen
Tercih edilen türlü biganelerdir

Kimseye
Kızmayın ve sakın
Çok görmeyin işte biçareyim

Şimdi
Çulsuzum ve gamsız
Sırnaşığımla bedbin bir arsızım

Varlığımda
Ar’ı çoktan unuttum
Tükenince cihan da çok yalnızım

Kendi
Kalbine bir çareyi
Bulamayan bahtsız hesapsızım

Artık
Unuttum sevmeyi
Yozluğumla ben gamı neyleyim

Siz
Durmayın sevin
Sevinin, yalnız onun kadri bilin

Sakın
Can’ı canan’ı vicdanı
Kendi nefsinize amade etmeyin

Muhakkak
Onun kıymeti bilin
Saygıyı hak edin sevin ve sevilin

Ben
Diken’e de razıyım
Vermeyin güller içinden bir gül’ü

Şimdi
Ruhum perişan
Bu halimle anlayamam bülbülü

Sevgi adına
Ne revanı, canı, gülü
Ve hatta bülbül, sümbül güzelliğini

Ruhuma
Mana katan o yâr
Bir kul olduğunu bilmesi ne yücedir

Nazar
Ettiğim keyfim,
Enaniyetim, eğildiğim şu nefsim

Benim
Cazibe merkezim
şekliyet her zaman önceliğim

İnsanı,
İnsan yapan kanaati
Erdemi bilmesi ancak idrak iledir

Emanetteki
Can da, canan da
Ve hatta kız da tükenmeyen naz da

Her şey
Mana ile değerlidir
O vakit ne bulunmaz bir hazinedir

Lakin
O gönül aç ise
Hazine ne yapsın elbette yetersizdir