Neyleyim ki Karlar Düşmüş Saçlarıma

Sevgileri uyuttuğum,
Coşkuları unuttuğum,
Beklentilerle avuttuğum
Yalnız geçen bir ömrün
İkinci baharını yaşamak isterken...
Neyleyim ki
Karlar düşmüş saçlarıma,
Karlar düşmüş gönlüme.
Karlar düşmüş ömrüme...

Yine hüzünlüyüm bu gece,
Yalnızım, hasret doluyum, sevda yüklüyüm.
Yine paylaşacak, dertleşecek kimse yok.
Duvarlar, odamdaki eşyalar şahit;
Yalnızlığıma, sessizliğime, sensizliğime...
Neyleyim ki
Karlar düşmüş saçlarıma,
Karlar düşmüş gönlüme.
Karlar düşmüş ömrüme...

Dost kalemim ve kağıdımı aldım elime,
Ankara`yı seyrederken penceremde,
Yine duygularımı aktarıyorum dizelere...
Mutluluğu özlüyorum.
Güz güllerinin göremediği
Baharları istiyorum...
Neyleyim ki
Karlar düşmüş saçlarıma,
Karlar düşmüş gönlüme.
Karlar düşmüş ömrüme...

Saçlarımdaki kar izlerini
Silebildiğim gibi....
Gönlüme, ömrüme yağan karları da
Küremek istiyorum...
İstiyorum ama, mümkün değil
Yalnızlığın kucağındayken,
Bu denli çaresizken...
Neyleyim ki
Karlar düşmüş saçlarıma,
Karlar düşmüş gönlüme.
Karlar düşmüş ömrüme...