Neyleyim Şiiri - Gülayşe Delen

Sen! ...
Yokluğunda ışıltısı kaybolmuş gözlerin,
Akları çoğalmış sacların, yüzüne asırlar eklemiş suretini,
Görmemek için aynalara dargın kaldın mı hiç?
Sen!
Sarındığın sıcak yatağında bile üşüdü mü yüreğin için için? ….

Yaz gününde ufuklara dalgın dalarken gözlerin,
Beyaz bir yelkenlinin limanı sarmasını
Hüzünlü gözlerle izledin mi? ..

Sen! ...
Sığamayıp odalara boğulup,
Nefes almak için arşınladığım sokaklarda,
Yürüdüğüm kaldırımlarda
Karanlığa karışmış ıssız kuytuların
Soğuk yüzlerini damarlarında hissettin mi?

Sen'….
Sonbahar yaprakları yel estikçe dağıldıkça,
Yaprakların girintileri yaktıkça
Paramparça olmuş yüreğimin yarlarının izlerini taşıdın mı? ...

Sen! ...
Karların içinde umudu, sen olduğun,
Yaralı yüreklere derman olduğun,
Yüreklerin ferahını hissederken içinde ki
Bitmez tükenmez yangınların
Yalnızlığı duydun mu? ...

Senin! ...
Dünyaya gözlerini babasız açıp,
Hayatı annesiz göğüsleyip,
Yaşama umudunu kucaklayarak,
Dizlerin dermansız, ayakların takatsız,
Aşkın çaresizliğine yenildi mi yüreğin! ? …

Ve sen! ...
Feleğin vurduğu darbeyle,
Yarım yüreğimi bırakırken ardımdan,
Hançerlenmedik yer kalmayan bedenimin
Lime lime olmuş yaralarının acısını hissettin mi? ...

Her gün yollarına gözleyip,
Selamımı bile hiçe sayıp,
Yokluğunda karanlıkları kucaklayıp
Satırların arasında silik kalmış yazılar gibi
Silik hissettin mi kendini? ...

Ben hissettim! …
Evet ben hissettim…
Senide kendimi de! …
Dünden her güne bir parça daha da eklenerek…
Artık yoruldum, mecalim kalmadı…
Gözlerim fersiz… Yüreğim güneşsiz…
Küskünüm hayata... küskünüm yaşama…
Yarım kalan, yarımla kalayım başıma…
Neyleyim hanı sarayı! …
Sen yoksan sevdiğim! ….
Neyleyim…