Neyleyeyim Şiiri - Ömer Ziya Soyyiğit

Yolum düştü sarp dağlara
Önüm duman neyleyeyim
Şaşırdım kaldım ortada
Hızır gelmez neyleyeyim

Bilirim dünya fanidir
Muhacirler mekanıdır
Cevru cefa membaıdır
Talihim yok neyleyeyim

İlkbaharda yeşillendim
Yaz gelince çiçeklendim
Sonbaharda delilendim
Kış gelecek neyleyeyim

Çok ağladım gülemedim
Göz yaşımı silemedim
Muradıma eremedim
Ecel geldi neyleyeyim

Yazılan gelirmiş başa
Bunca emel gitti boşa
Ölme sevdiğim çok yaşa
Öl diyemem neyleyeyim

Hayal oldu geçen günler
Heba oldu çok seneler
Serab oldu sevgililer
Göremedim neyleyeyim

Ateşim söndü yanarken
Kurudu yaşım akarken
Hüngür hüngür ben ağlarken
Eller güldü neyleyeyim

Çaresiz kaldım neyleyim
Ne okuyup ne söyleyim
Ah ederek inleyeyim
Kurtuluş yok neyleyeyim

Ötme bülbül garip garip
Ne anlarsın bağrım delip
Sormadı halim yar gelip
Yaram derin neyleyeyim

Sarardı soldu yaprağım
Gençliğimde geçti çağım
Kalem buldum yazacağım
Sabredemem neyleyeyim

Görmedim kimseden vefa
Nedir bilmem zevk-u safa
Öğrendiğim cevr-u cefa
Oldu benim neyleyeyim

Heder oldu çeyrek asır
Adete derde münhasır
Ömer'e Mevlası basır
Masıvayı neyleyeyim

13 Ekim 1958 Goga (eski evin odası)