Neylesin Şiiri - Uğur Karakayacı

Mevsim güze döner, dökülür yaprak.
Gayri sinesine çekilir toprak.
Bülbülün hayali, asmalı konak.
Zemheride açan, gülü neylesin.

Adem oğlu topraktandı, gör aslını unuttu.
Tevazuhu, nezaketi, mahsenlerde uyuttu.
Milletin sancısı büyük, yara oyuk oyuktu.
Kibirle yoğrulmuş, zul'ü neylesin.

Cihan'ı kin, nefret ve zulüm sardı.
Bebekler katledildi, şehirler yandı.
Ne gidenler döndü, ne haber saldı.
Fani ders çıkarmaz, ölü neylesin.

İnsanlık çok geldi, bu altın çağa.
Nefis zaptedilmez azgın bir boğa.
Küfre haksızlığa ve de onursuzluğa;
Gözlerini kapayan kulu neylesin.

Ser verir,sır vermez, başlar utanır.
Mazlumun gözünde, yaşlar utanır.
Fakir sofrasında, aşlar utanır.
Kefenin cebi yok, malı neylesin.

Müslüman uyanık, sabırlı gerek.
Duanın üstüne, şükür ekerek.
Tevekkül aşkıyla emekleyerek.
Rahman'a çıkmayan yolu neylesin.

13.12.2020
Uğur KARAKAYACI