Neylesin? Şiiri - Mehmet Görmen 2

Gölgesinde oturduğun ağacın dalları solmuş
Gam dolmuş köküne yapraklar neylesin
Bahçemdeki en sevdiğin menekşe bile solmuş
Su misali şefkatini almayan ağaç neylesin

Günlüğünü tuttuğun defterin yarım kalmış
Kahve bardağın orta yerinden kırılmış
Baktığın aynalar bile pas tutmuş
Sahibinden mahrum olan nesne neylesin

Bilen varsa söylesin, öyle ya cümlelerin yarım kalmış
Havaya karşı attığın kahkaha aklımda kalmış
Fotoğrafınla süslediğim albüm daha dolmamış
Huzuru tadamayacak olan ruhum neylesin

Yürüdüğün kaldırımlarda ayak izin kalmış
Baktığım gökyüzünde gözlerin kalmış
Sağırlaşmış kulaklarımda sesin kalmış
Ruhumun sığmadığı bedenim neylesin

Hatırımdan silinmeyen sözlerin can yakarmış
Yanmak en çok delikanlı adama yakışırmış
Ne kadar zaman geçse de olmuyor alışılmış
Gönlümün içindeki burukluktasın gönlüm neylesin

Gidip geleli uzun zaman olan mekanlar yok olmuş
Dediler ki sevda neymiş sevda diye bir şey yokmuş
Anladım, anladım ki herkeste bir sen yokmuş
Sen gibisine yanmayan gönül neylesin

Yaşamak dediğin sabah kalkıp akşam yatmaktan ibaret değilmiş
Bazen mutluluk bazen korku bazen gözyaşı dökmekmiş
Aşk dendiği vakit İbrahim misali yangınlara düşmekmiş
Yangınından haz alamayan fail neylesin

Öyle susamışım dudaklarım öyle kurumuş öyle yorulmuşum
Yalan dünyada ben kim bilir kaç kere vurulmuşum
Dayanamadığım zamanlar kendimi serseri bir kurşun gibi yollara vurmuşum
Hasretinden dellendiğim vakit sükunet bana neylesin

Elleşemez kimse duyamam kimseyi sanki gözüme perde çekilmiş
Öyle kör olurum senden başka tüm her şeye, her şey sanki gizlenmiş
Senin kokunun dolaştığı odada benden başka kimse kalmamış
Bir ben kalmışım sensizlikle baş başa ne kadar kalınabilirse
Öyle ya bende tam kalamamışım, yarımdan fazlası sende kalmış

Sende kalmış yarımdan çoğum, benliğim yarımdan az kalmış
Aklım sende kalbim sende gülen yüzüm sende kalmış
De gel artık bülbül bile sesine hasret kalmış
Hasretinden yanan bu garip neylesin