Neyler İnsan Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Neyler insan,
Neyler kuş,
Neyler toprak.

Vuruluncu.
Saplanıncı zehir,
Damar içinde kana,

Kanamaz olunca kan.

Donuklaşan bakış,
Bakışlar donuklaşıncı.

Adım, adım uzayan yol,
Uzayıncı,

Doyulmazdı,
Doyurdular.

Sevgi,
Yokluğunu
Sevgi üstüne kanıtladı.

Lanetlenmiş topraklar üstünde,
Nefes alıp vermeyince çiçek,
Solar yaprak, yaprak,
Diken.
Kinler üstüne örülü düşüncelerden,
Kaç,
Adım, adım…

Bilinmezlikler devrinde isyan eden beyin…

Kudurmuş dalga önünde,
Bir kum tanesi olmaya razı bedenim.

Artık
Hiç biri gelmez geri.

Ağrılı düşüncelerimin acılı zevki.

Kim
Söyledi,
Kimse,
Kendi küskünlüğü içinde,

Tüm
Kurnazlığını
Ve de
Rezilliğini
Serdi,
Gözler önüne sermaye…

Artık,
Paylaşamıyorum
Yalnızlığımı bile
Kendimle…