Yaprak ağaca çok güveniyordu ve ağacın dalı kendisini hiç bırakmayacak sanıyordu
İnsan hiç ölmeyecek gibi dünyada kalmaya hazırlanıyordu
Bu serüven hazan gelene kadar sürdü
Neyine güveniyor ki insanoğlu
Nefesini bile ağaçlar ödünç verdi
../ insan
Dalda bir kuru yaprak kadar ömrü, ateş olsa yakabileceği yer kadar cürmü
Dünya ağaç gibi köktür kalır, ölüm mevsimi ecel de gelir insanı dalından alır
Koparılmayan her meyve bir tağut gibi dünyada dalında çürür
Zamanı gelen arkasına bakamadan bu dünyadan yürür
Kayıt Tarihi : 25.10.2022 00:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ömür, bitecek bir gün.
'En büyük israf, ömür israfıdır.' der Mevlana.
Bu ömrü israf etmemek gerekir.
Zaten ömür dediğin nedir ki?
Doğunca kulağa bir ezan
Ölünce ardından bir sala.
İnşallah öteki âlemi
hep hatırlayanlardan oluruz.
Tebrik ediyorum.
Kalemine sağlık.
Esen kalın.
felaketlerin kaynağını bilmek yerine, kaderden saymanın kolaycılığı öğrenildi ne yazık ki, ne denilebilir ki..
Bu konularda...
Sahi insanoğlu neyine güveniyor,
Geldiği yeri niye göremiyor,
Düşünemiyor!
Galiba doğru laf..."Şeyh uçmaz, müritleri uçurur!"
Tebrikler Önder Kardeşim..
TÜM YORUMLAR (3)