Çocuktum, kışın ilk karı yavaş yavaş düşerdi yere,
pencereden izlerdim o beyazın yerleri boyamasını.
Birileri o tertemiz beyazın üzerine ayak izlerini bıraktığında acayip kızardım.
Sonra biraz büyüdüm, adım atılabilecek yerleri izlemeyi bıraktım,
kimsenin adım atamayacağı yerlere baktım.
Oraları da buldular, oralarda da izler bıraktılar.
Büyüdüm,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta