Neyin Kavgasını Verdim Şiiri - Derin Akkurt

Kurtulacağım; boğazıma dizilenlerden,
ruhumu saran bu kefenden…
Öncekileri sileceğim,
sonrakileri yok sayacağım.
Yorgunluğumun son aşaması.
Bakımı ihmal edilen bir bahçe gibi,
değersiz bir eşya,
kurulmamış bir saat gibi…

Bana doğru bir el uzanıyor.
Uzanıp tutmayı bırak,
yeniden başlamak dahi istemiyorum.
Çünkü biliyorum; her başlangıç
bir parçamı daha götürecek.
Hırs mı, yarış mı, yoksa bir nefesin telaşı mı?
Bilmediğim her şeyin ucunu düğümleyesim var.
Geçtim onları!
Bilinmezliğe açılan gedikleri, özenle kapatıyorum.
Çünkü biliyorum; elenenler,
kalburun üstünde öylece kalacak.
Çünkü biliyorum; her seferinde
kendimden daha da uzağa düşeceğim.
Daha aykırı, daha kırık dökük.

Verilen sözlerin bir hükmü varmış gibi,
sınırlar çizdim, hudutlar aştım.
Her köşesi sanki benimmiş gibi,
neyin kavgasını verdim?
Saygı yok olunca,
sevginin de hükmü kalmıyor.
Yorgunluğumun son aşaması.
Güzün bahara küsmesi gibi,
bir teknenin kıyılara isteksizliği…
Bir zaman sonra kendi ağırlığı altında ezilen,
bir taşa dönmekte varmış.

Duruma göre, eğilip büküleceğim elbet!
Unutmak için bağrımı da yırtacağım.
Ama bu kadarla kalmayacağım.
Eskiden fire versem de,
bu sefer sözümü tutacağım.
Bundan sonra kimseye bağlanmayacağım.
Kimseye bağlanmayacağım.