Neyimiz Eksik Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Dijital, aptal platformların mantıksal yüzüydün,
Yeni Dünya düzeninin düzensizliğine bir başkaldırıydın,
Bazen bir gökkuşağıyla bağladın beni hayata,
Bazen yağlı urgan geçirdin boğazıma.
Boğazına kadar çamura saplanmış çırpınan bir kuştum çoğu zaman,
Kimsenin duymadığı çığlıklarımın tek sahibiydin.
Sen şiirdin.
Önüme mısra mısra dökülen
Yaz beni diye çırpınan,
Öpüp kokladığım, hece hece sevdiğim,
Üstünü örtmeden uyuyamadığım şiirdin.
Oysa herşey güzel olmalıydı,
Şu kısacık ömre ne sevgiler sığardı,
Ne gün görmüşlükler.
Tersine dönüyordu bazen Dünya,
Olura olmaz demek adet olmuştu.
Zora sokmak ,
Bin dereden su getirmekti gaye çoğuna göre,
Dereler taşıyordu kimse bilmiyordu.
Yağmurlar çekiliyordu,
Gökyüzü bir tane iyi insan arıyordu ki bugün onun hatırına açayım diye,
Tek tek dökülüyordu bazen ölü kuşlar önüme,
İçim feryat figan.
Yok böyle olmamalıydı.
Kuşlar hep uçmalıydı özgürce.
Oysa düşünmek bile bir zülumdü sessizce, içine içine,
Düşünce dizlerimiz kanardı normalde
Benim düşününce kanıyor dizlerim,
O kan ki beynime sıçrıyor.
Oysa ne güzeldi Dünya,
Neyi esirgemişti bizden?
Ne güzeldi hayat,
Neyi eksik vermişti acaba?
Biz mi hep fazlasını istemiştik,
Bir kaşık suda
Fırtınalar koparmıştık belki de.
Şimdi ben göğsümde ki güvercinleri besliyorum.
Biliyorum umut var,
Biliyorum sonsuz sevginin sahibiyiz.
Yoksa mani,
Yoksa engel,
Şiirler oku sesinden.
Belki bir şeyler değişir.
Güneş farklı doğar,
Ay farklı,
Yıldızlar farklı,
Sen de seversin belki yeniden sevemediğin ne varsa,
Ruhunu küstürdüğün herşeyi seversin belki yeniden.
Hadi sen şiir ol
Bu düzeni bozuk Dünya'ya,
Ben de yazayım seni
Mısra mısra,
Dökül önüme.