Neyim var anne Şiiri - Ayhan Selçuk

Anne, neyim var anne
Bir kör ebe oyununda kaybettiğim çocukluğum
Bir tekerlekli sandalyeye mahkûm umutlarım var
Anne
Neyim var anne, neyim
Ufuklar akşamdan kalmışlığın hesabını yapıyor
Gözlerim, gözlerimse kuşlarla arkadaşlık ediyor
Anne,

Koşuyorum, koşuyorum anne
Gidenler gelmiyor
Ben onlara koşuyorum
Onlarsa gelmiyor
Neler neler yazmıştım oysa okul defterime
Hangi hayalleri nakşetmiştim oysa beyaz sayfalarına
Siyah değil kareli değil bembeyaz yapraklara
Bütün dünyamı sığdırmıştım oysa
Karalar bağlamak niyeydi anne
Evinden çıkamayan güvercini kim mahkum etti
Kim sevgisine kelepçe vurup da hayallerimin
Kapısına kaderim diye yazdırdı anne
Evlerin bacalarından gülücükler salınıyor
Boş gözler ufuklara takılıyor anne
O gün kırlangıca gülen aldırmayan yüzler
Bugün o ufuktan neler bekliyor
Hadi bakma öyle yüzüme
Defterimi getir anne
Kırlangıcın gözyaşı düşmüştü beyaz sayfalara
Onları koparda, her şeyi baştan yazayım anne
Neler konarmış bir çocuğun gecesine
Başucuna hangi korku bırakıldı
Dayanır mı dayanmaz mı demeden
Önü sıra hangi boşluklar sıralanırdı

Çarpıyordu anne kuş gibiydi yüreği
Hani seni özleyip de sana kavuştuğum gibi
Sorulmamış denilmemiş sözleri vardı besbelli
Hangisini yetiştireceğini bilmeden koşuyor şimdi

Dur! Diyorum, dinlemiyor ki beni
Koşma ardında kimse yok benim gibi
Sözlerin her ne kadar bıraksa da bir dağ başına
Geliyorum ardın sıra, diyorum, sanki duymuyor beni
Neyim var anne
Neyim

Söyle! Defterime yazdığım
Başucuna bırakıldığım
Umudu diye gökyüzüne asıldığım
Sahipsiz şiirler yazdığım
Evinin bahçesinde ağaçlara yazdığı
Kuşlara anlattığı
Güllere dediği
Gençliği bir çırpıda başka sözlere mahkûm ettiği
O
Kimin
O kimin anne

Neyim var anne
Defterime yazdığım kırlangıcımdan başka
Neyi var anne
Neyi
Kapısına kadar gelip de üşüyen benden başka