Neyim Kaldı ki? Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Rab’den gelen nûr da, nâr da baş tacı
Size derim yıllar, neyim kaldı ki?
Nice kral öldü bıraktı tacı
Tutunduğum dallar, neyim kaldı ki?

Severim çiçeğin her bir türünü
Ziyan etmez idim tohum ürünü
Az çiçek açanı, hem de ‘gür’ünü
Soldular o güller, neyim kaldı ki?

Arının hakkıydı ortak olurduk
Oğul verir ise onu bulurduk
Heyecanla sağar iken solurduk
Nerede o ballar, neyim kaldı ki?

Çocuktum, genç oldum, yaşlıyım şimdi
Mustafa’ydı adım, ilk harfi ‘mim’di
Tanımıyor köylüm, deniyor ‘kim’ di?
Diye soran diller, neyim kaldı ki?

Ana, baba, abla; yeğenle abi
Babam gil yaşlıydı, diğeri sabi
Ölüm Hak’tan gelir, ‘amenna’ tabi
Götürdüler ‘sal’lar, neyim kaldı ki?

Mezarlıklar doldu yaşayandan çok
Kaç başucu taşı yerlerinde yok
Görmek yüreklere saplanan bir ok
Gözyaşından seller, neyim kaldı ki?

O’ndan geldik yine, döneriz O’na
Yaşadıkça her gün gideriz sona
Behlül’ü sararlar kefenden dona
Halı kilim çullar, neyim kaldı ki?

24.06.2023