Neye Yarar Şiiri - Murat Önder Özbek

Bir gün birine gönlünü verirsin.
Ufacık bir tebessümüne koca hayaller kurarsın.
Bir selamına ömürlük yol çizersin.
Ama o…
Hiç oralı olmaz.
Sana değil, başka tarafa güler.
Senin sesin, onun için sadece bir gürültüdür belki.
Ve o zaman sormaya başlarsın kendine:
Sevenin gönlünde umut yoksa, hayal neye yarar?
Ben de öyle oldum işte…
Hayal kurmaktan korkar hale geldim.
Çünkü her düşüm senle başlıyor ama
hiçbiri seninle bitmiyor.

Sevilmek…
Ne büyük bir mucize.
Ama işte,
Mucize bana hiç uğramadı.
Ben neye inandıysam,
O elimde kırıldı.

Ve artık kendime soruyorum:
Şans neye yarar, kısmet yoksa içinde?
Talih neye yarar, yüreğin yalnızsa?

Gözüm dolu ama dökemiyorum.
Döksem faydası yok.
Anlatacak olsam kelime bulamıyorum.
Bulsam da kim anlayacak?
O yüzden susuyorum.
İçimde koca bir efkâr,
Bir türlü sığmıyor kendine.
Çırpınıyor içimde,
Ama ben bile nereye koyacağımı bilmiyorum.
Efkârı taşıyacak omuz yok…
Derman kalmadı.
Eyvah neye yarar, ah neye yarar?
Kadehe sığınıyor yürek,
Ama içtikçe unutmuyor,
Daha da hatırlıyor.
Çünkü dert, sıvıya değil,
Kalbe işliyor.
Ve ne mey yetiyor ne müzik.
Gülmek bile yapmacık kalıyor artık.
Çünkü sevilmeyen bir yürek,
Her tebessümde biraz daha eksiliyor.

Ben kalbimle savaştım.
“Unut” dedim, unutmadı.
“Yeter” dedim, yetmedi.
Ve sonunda...
Ben, aşkımla olan savaşımı kaybettim.
Ama barış da ilan edemedim.
Sadece sessizliğe teslim oldum.

Gönlüm nasır tuttu.
Gözüm yağmur gibi aktı.
Ama sen bilmedin…
Bilseydin de belki fark etmezdin.
Artık ne şans isterim,
Ne teselli.
Ben sadece şunu biliyorum:
Sevilmedikten sonra,
hiçbir şeyin kıymeti yok.

Ve bu yüzden soruyorum yeniden:
Kadeh neye yarar,
Mey neye yarar…
Aşk bitince?