Neyden Şiiri - Yusuf Mansız

Seyreyle gönül sinelerdeki nazlı gülden
Her çiçeğin verir bahar tazeliği sevden
Miski amber kokusu gelir taptatlı meyden
Cenneti yaşattın sol yanımda çalar neyden

Nevbaharda sıralanan çiçek bahçelerin
Esiyor nazdar yarenime gülüm nazenin
Poyrazımdan yükseliyor asumana demin
Her dönüşte zikirler dilleniyor an neyden

Gün batımı sararan tepelerden gülfidan
Gönül toplantısında şimale iner yardan
Esen kıymetli polenlerden oluşan grubdan
İkmale kalmış yalnızlığı demliyor neyden

Aldırma gül candan aldığın şu çalımlara
Nazdar belinden kırıldı çalım da ne ara
Toz toprak tutuşup harcar nidaları hayra
Karmakarışık tufanında dinlenmen neyden

Şenlikleri bitmez safta patos zamanımı
Başaklar dillenmiş beyitlerin meydanımı
Billuri suda paspak nazlıcan harmanımı
Arasta kalan cümleler çıkar yine neyden

Uğurböceği, hafiflen serin de esmese
Kaç gün sineye çek! meydana serili sene
Ferhat gibi günlerce çalışıp dağı delse
Aşkına ulaşıp meydana ses yolla neyden

Şarkılar bestelenmiş ilki harman yerinde
Terki diyar etmiş beşer cümlesi derinde
Mevzulara münhasır mı görünür şemsinde
Zaptedilmiş serbest cümleler ağrılı neyden

Yalnızlık toplamış ağır mısralar çalınsa
Son kalan nefes verir bittimi söz yalınsa
Sohbeti candan olanın şerbetide cansa
Muhabbet iliklerime işledi şu neyden
21/12/2018 Yusuf Mansız