Ney Şiiri - Hikmet Szlemiolur

hatirliyormusun bilmem
ben deliydim o zamanlar
dakikalarin onunde durur, cekilmezdik
gozlerini kirpan kacakti
biz konustukca ankara yukselirdi
birbirimize nefes aldirmazdik
geriye buhu kaldi
ailece gittigimiz tatillerde
arabamizin caminda

kalabalikta uzerime geliyordun
ve matematikti sanki carpan konusmalar
altinoluk civil civildi
altinoluk kiz gibiydi,
aksamlari fena vuruyordu

kayiklar yanastikca
dalgaci bakiyordu icinden inen kutle
inadina iciyordu sigrasini agi toplarken
inadina soyluyordu, hasret kaldim
ve bilirdim icinden haykiriyoru
yarin denizae acilacak
sigara, ekmek, cay ve denizden ibaret
kucukkuyu aksamlari
iskeleler ve sabahlar
kluplerde kara yuzlu varliklar

ciksam disari simdi
telleriyle karsilayacak dunya beni
metali acimasizca yagmurla
sonra da senle bulusturacak
unkapaninda bir cay soguyacak
dunya tutacak ustume devrilecek
ciksam disari simdi ne yazlar
aksamlar siritacak bana
aglamak istercesine sarilsam da
itsemde ayni
basucumda donen muzigi
bir bas bir de saz
araya bozuk radyo sesi gibi karisiyor ney
bir daha susmamacasina

herhangi bir kosesinde istanbulun
yasami duzlemek istercesine
kurtlar avinin etrafinda
siyah deri
kizgin ruzgar
keskin
hep beklerdin o kahrolasi sokagin basinda
ve hep o parktaydin okul sonrasi
beynimde zaman bolunmekte

yazmak icin bile
kalemimi caldin

tutun gibi
aska aciyi kattik
bir aglayamadik
caktirmiyalim diye
sahi gulemedim ben kendi kendime
ne zaman yanliz kalsam
agir bir efkar aksami
sert bir tekila kokusu
ve ozlem
yani tam yasayamadik soyle
tutuktuk, tutukluyduk
tutuklandiydik
biz sanssizdik bazilarina gore
bir turlu de ogrenemedik
yasamayi, cigerimizden soludugumuz sigaranin
bir an ufak bir delikten dusmesinin ihtimal olmadigini
ve olmeyi,
kaybetmeyi
oylesi buyuk olmali yalanlar
yani bir olmeli ki
evde degil de bir sehirde olmeli insan
kendini topraga katmali insan
sokaklar bakisina karistigi an