Ney Şey Hiç Şiiri - Taş İskele

Meddücezrinde
Üç kelimeyi üst üste koydu meczup,

Dansındaki,
ney ile,
şey ile,
hiç ile sardı sarmaladı,
esrimeyi.
attı kuyuya.

Mey oldu üç kelimenin hayali bir mahzende
An be an yıllandı,
kırk yıl geçmişçesine.
Meczup zemin ve zaman ötesini çıkardı heybesinden,
Sonra nar tanelerini.

Kırk niyetine açıldı kapılar,
kırk haramiler üşüştü dışarı.
Yedi uyurlar uyandılar yüzlerce yıllık uykularından.
Meczup, düşüne yattıktan sonra.

Güya kırk ikindiye vurmuştu an.
Bir, kendini kırka ulamıştı;
kırk bir kere olma telaşında kem gözlere şem.

Dünyanın ipine sıkı sıkıya sarılmış cesetler,
Neyi
Şeyi
Hiçi
Gör’mezlerdi,
Gör’emezlerdi;
giremezlerdi oysa
füsun ile hüzün üflenmiş,
şemi şimdilerde yanmış
tütsülenmiş bir düşün içine. 

Oysa,
Kırk ikindilerden damlalar yalımdı pervanenin kanadında.
*
İliğime, ilikle kırk düğmeni… 
Sende, bende "esrik geminin" dümeni.
Yol olsun hiçliğin hiçliğime.
Kırk fersahta 
bir mil çeksin gözlerine gerçeğin,
düşümüz.

Kaç mil gittiğimizi bilmesek de olur
Yelkenler fora. 
Sekiz kerte,
düşümüze değen teğetler yürekte…

Dokuya dokuya…

Okudukça d’okuduk sevdayı
Yol boyu üç kelimeyle,
Ney ile,
Şey ile,
Hiç ile,
...
Kendimize gelmeden önce...