Ney Feryatları 1 Şiiri - Nurettin Aksoylu

Ney feryatlarını biriktirdim, ruhumun karanlık köşesinde
Asumandan dökülen yağmurlar vurdukça cama adın zikrettim
Kör düğüm oldu ya kara sevdam, gönül tellerimin üzerinde
Seher yeli esintileriyle geceleri sancılı inlettim

Semazenler berzah âleminde raks ederken ney çağlamasına
Gülşen’imde sustu şarkılar yay gibi dikildi zülfün karşıma
Sümbüller kanatırken kalbimi, nergisin karanfil dudağına
Yokluğun sığ deniz oldu sustu dalgalar vakte ağlayışıma

Fark edilmeden geçtim yılları göğsümden aldığın nefesimde
Geleceksin diye ne şarkılar besteledim sözlerin üstüne
Çiçeklerle sevda biriktirdim, çatlak dudağımın üzerinde
Kangren yaralarım kanlarını ah’lı sıçratırken yeryüzüne

İmbat akşamları yelken açtım sessiz daldım bensiz benliğine
Masum sevdalarımı işledim, ceviz yaprağı rengi gözlerine
Dertlerimi karanlığa çözdüm yıldız akıttım yüreğine
Sol yanımdan fırtınalar astım açık tuttuğun o pencerene

Ömür ak örtüsünü çekiyor diz çöküp lal yakarışlarıma
Çok acı esiyor şimdi rüzgâr buralarda neyler ağlıyor
Çocuklar gözlerini yumuyor sevdiğim yetim bakışlarıma
Hasretim sebepsiz yere dağı taşı un ufak edip yıkıyor

Binlerce kez ah ettim ağladım sensiz gecen puslu hayaline
Ne ümitlerim vardı, bırakıp terki diyar ettim ellerine
Bulamadım dört yapraklı yonca unuttuğun o dileklerine
Vahalarda çöllere sürgünüm ey can muhtaçken cennet yüzüne

Bedenim ayrılıktır toprağa ölümcül susuzluk yalnızlığım
Diner mi sandın sensiz sancılar üflenirken başucumda neyler
Makberi sessizliğin rahmidir kaynarken son su da yıkandığım
Gözlerim öteye kapatılıp her yanımda birleşirken eller

Gülsuyu kokar kulun toprağa düşerken aldığı her nefesi
Cennetidir şu yalan dünyanın rüyalarda umut meyhanesi
Gençliğimin masumiyetinde kaybolurken yaşamın halesi
Derviş döner neyler üflenir ecel vuslata örer kafesi
Sen al canı yar sen al canımı istemem ömre sensiz nefesi