Ney Şiiri - Adnan Anadolu

Bir akarsu kenarında,
Çok sevdiği ana, baba, kardeşiyle,
Beraber mutlu, mesut yaşar iken,
Her geçen gün büyüyüp gamsız, tasasız boy atar iken,
Geldi bir gün kopardılar ta kökünden,
Ayırdılar ana, baba, kardeşinden,
Kırdılar kolunu bacağını, deldiler gövdesini,
Ney oldun dediler, üflediler nefesini,
Feryad etti çıkardı en yanık sesini,
Sandılar canı yanar, dağladılar yara beresini,
Lakin anlamadı yaban eller onun gerçek derdini,
Çünkü çeker vatan hasreti, özlerdi ailesini.
Bir zaman feryad etti ellerde yanık yanık,
Bilirdi çaresi yok ne kadar feryad etse boşuna,
Hatta anlasalar derdini, götürseler onu vatanına,
Ne o eski kamış, ne de vatanı sıla,
Zira orada onu bekler artık yalnızlık,
Bir hayli zaman geçmiş, kurumuştu sazlık,
Ailesi bir yana, kimse kalmamıştı tanıdık.