Newroz Şiiri - Tamer Üreyil

Kurursa toprak sessiz kalıp.

Kötürüm bıkkınlığından kurtulur,
Aşk,
Gittiğinde başını alıp...

Dudakladığım kıvrımlarının,
Kırağında yığılı hasretimedir,
belki de vuslat..
Yokluğunda mutluluğu muştular,
Sana koştukça, içimdeki çocuklar.
Ve
binlerce tomurcuğu coşkular...
Verdiğin can suyuyla,

Gider topal ayağıyla esaret,
Biter yoksulluğum belki de...

Siyaha bürünür battığında gün,
Üzerime koşan köpekler,
Isırdıkları yerlere sürerler dillerini.......

Sonra toprak;
Sessizliğini, yaktığın ateşle bozar!
Doğa bütün renklerini çıkarıp
O sessiz toprağa salar koynundan,
Filizlenirken ektiğin tohumlar

Adını da Newroz koyar:
Oysa isimsizdi yurdumda, Bahar...
Alıp götürdüğünde seni dağlar,

Yanarım,
Ey Mezopotamya!
Kaç bin yıldır kanlı koynunda
Ellerinde meşaleler var, bak!
Aydınlığı getiriyor evlatların sana...