Nevşehir'i Gezerken Şiiri - Hüseyin Tuztaş

Bu gün öğle Nevşehir’i gezerken
Bir kız gördüm vitrinleri süzerken
Ben kendi halimde seyrim ederken
Kör olsun gözlerim öldürdü beni

Böyle güzel gelmemiştir cihana
Atmış simsiyah saçını omzuna
Öyle bir baktı ki o güzel bana
Ateşten çok köze çevirdi beni

Nazlı nazlı gezdi durdu çarşıda
İnsan değil bir melekti karşımda
Bir tebessüm doldu ince dudağa
Leylasız mecnuna çevirdi beni

Çekti gitti kız beni arkasından
Ümidimdi bir tel versin saçından
Süzülürken caddenin yokuşundan
Kefensiz mezara gönderdi beni

Nazik zarif hem de pek çok inceydi
Arzu ettim bir kez daha güleydi
Gidişi bana bitmez bir çileydi
Dertli kandil gibi yandırdı beni

Bakınca kopacak sandım beline
Doyamadım sürmeli gözlerine
Biraz kulak verdim de sesine
Ağlatıp da ele güldürdü beni

Sonra kayboldu bir periydi sanki
Aradım olmuştu akşamın vakti
Kalbim o güzel ile bırakıp gitti
Aslısız kereme çevirdi beni

Hüseyin bitti gördüğün rüyan
Görenlerden bendim ismini soran
Dediler o kızın adı CANAN
Dedim sönmez aşka düşürdü beni.