Nevruz Destanı Şiiri - Erdem Özdemir

Çık demir dağından göster yüzünü
Güneş ışık olsun, ay görsün bizi
Kımız iç doğayla bağla özünü
Kısrak murad alsın, tay görsün bizi

Yaz maziyi demir dağın içine
Kalkıp düş yollara komşu ol Çine
Rehberin önünde bak; Börteçine
Obalar kurulsun, boy görsün bizi

Doku kilimlere al, yeşil, sarı
Kopuz çal, demir döğ, kutla baharı
Nevruza erişmek mazlumun kârı
Zalim kahırlansın, bay görsün bizi

Tanrı dağlarından Hira dağına
Varıp intisab et Nur otağına
Şimdi aksın ırmak, öz yatağına
Sular İslam desin, Vey görsün bizi

Ötükenden Altaylara varınca
Medine'den Yesi'ye at sürünce
Bakü'de, Kerkük'te bir dem durunca
Horasan, Fergana, Hoy görsün bizi

Müjdele baharı, yine düş yola
Fatih'in ardından gir istanbul'a
Ver Uluabatlı ile kolkola
Oklar şehit yazsın, yay görsün bizi

Yesevi'den el al Bektaş'a uzan
Yunus'u bul' "kine kabirler kazan"
Atam! "yurtta sulh, cihanda sulh" yazan
Divit özün döksün, tüy görsün bizi

Nerde bir Türk varsa, bil ki vatandır
Er kişi, gerçeğe iman katandır
Gir meydana gafilleri utandır
Meydan bayram etsin, toy görsün bizi

Yurt tut Anadolu'yu canlar kaynaşsın
Bozkırında koyun kuzu oynaşsın
Türkü söyle, duyan Türk'e yanaşsın
Kahveler köpürsün, çay görsün bizi

Giriftar, hep Nevruz eyle özünü
Düşürme dilinden birlik sözünü
İlim ile kör talihin gözünü
Oyacaksan durma oy görsün bizi