Nevruz Şiiri - Nevin Gündüz

Baharı kırkladı
Toprak ana
Kışlı geçmiş zamanlara gülümseyerek
Her türlü belanın şerrine
Kutsi ateşler yakılırken öbek öbek
Demirler dövüldü örs üstünde çekiçle
Güneşe türkülerle
Şölene kanatlanmış tarla kuşları
Uçsuz maviliklerde
Ve gökkuşağı
Her yağmurdan sonra
Gökyüzüne yedi renk merdiven kuracaktı
Yeşili ben istedim, bana adadı
Baştan ayağa giyinip yeşili
Oturup seyre daldım
Mor sarmaşık dibinde
Bir o anlattı bir ben
Sardunyayla sohbette
Laf arasında müjde verdi
Gece sefaları dedi,
Direnişte
Baş kaldırmışlar karanlığa
Karanlığın içinde ki
Kalleşliğe, puştluğa
Asi ve direngen
Öyle umarsızca
İnatla geceye
Yalnızca gece değil
Gündüzde açacaklar dı artık bu kentte
Direnişin onurunda
Gece sefaları hürmetine
Çiçekler istediklerinde özgürce açsın diye
Şiir ekip, şiir biçiyordu
Yürek işçileri
Bin yıllarca nadasa bırakılmış baharlara
Bereketi demetleyip
Başak ve karanfil kokularında
Ta ki
Zerdüş’ten bu zamana
Zemheri ile baharın dalaşı
Yetmedi, yetmeyecekti
Ve bitmeyecekti
Bunca telaş içinde kainat
Dölledi anaç rahmini
Güneşli günlere inançla
Çifter çifter bebeler doğuracak
Tırnaklarıyla yırtarak toprağı
Kan olup, can verecek
Terini katıp can suyuna
Keyifle zehrini kusacaktı kana kana
Mukaddes doğum sancılarında...