Nevroz Şiiri - Adullah Korkmaz

Göç mevsimiydi;
kuşlar kendi içlerine göçüyorlardı.
Onlara bu dünyada gidecek daha
iyi bir yer olmadığını düşündüren
neydi. Yoksa yazıGöç mevsimiydi ve hiçbir şey o kadar
sağlam değildi. Tutunmak aptallık olurdu.
Ya tuttuğun elinde kalırdı ya da
elin tuttuğunda. İnsanların en büyük
arzusuydu bütün kalmak. Artık
intihar hükmündeydi kıpırdamak.
Felçli bedenlere imreniliyordu.

Dilimin altında başlayan yangın
dilim hariç tüm bedenimi yakmıştı.
Artık bozuk bir
dondurma bile hayalim.
8220; Doğa kadar kusursuz olamadık biz
yaratıcılarımız aynıyken de8221; . Yankılanabileceğim
bir boşluk bulamadan boşalacağım diye
ölesiye korkuyorum. 8220; Onu da bozduk8221; .

Hazreti ve evet artık hazretim; zaman
o dalı kemiren siyah-beyaz
iki fareden farksızdı. Bense o dala
hiç tutunamadan düşmüş gibi
hissedecektim kendimi. Ejderha bir
görünüp bir kayboluyordu. Fareler hiç
doymaz mı ki. Dehşetim kuyuyu doldurdu.
Işıkları yakan ele
sonsuza kadar minnettarım.

Ve artık kullanmaktan vaz
geçtiğim bir kelime oldu aşk.
İçimdeki boşluğu uzaya kustum
esir oldum süpernovalara.
YAZDIKÇA ÇOĞALIYOR KENDİ İÇİMİ DOLDURUYORDUM.
Herkesin bildiği ama
herhangi bir kelimenin herhangi bir
başına ya da sonuna ekleyemediği
ekler var mıdır. Varsa neyi çağrıştırır.
Atmaya kıyamadığın tohumların elinde mi
çürüyecek.hurafedir inığın. Büyü-
Yecekler. Ama taşıyamayacaksın bu
sefer.

Yağmur yardımcı olur gitme eylemine
karar vermeye. Dindiği zamır zaten
gitmek vakti benim için. Lazım olmayan
olmayacak olan onca şeyi tıkarım
çantama ağırlık yapsın diye. Beni
ilgilendiren çamurdur zira. Ne kadar
derine bırakırsam izlerimi o kadar
geç dolar içleri. Yağmur-çamur ikilemini
sevmişimdir hep. Gitmek-kalmak ise
bitirmiştir beni. İzlere güvenirim başlamak
için. Çıplak ayakla yürünür8230;

Evet bir hataydı sıfırdan
türetilmiş. Dünyanın sonu değil
ama ya aynı hatayı kıyamet günü de yaparsam.
İzleri yok olmaz ki. Çürümüş patatesleri baskı
altına almak ilk öğretilmişti bize.
Sezar8217; ın sırtındaki bıçakla çizerdik desenlerimizi.
Boyamasak da sayfalar dolardı.
Boşalırdı. Öteki
BENSE YAZDIKÇA ÇOĞALIYORDU
ne kadar çoğalsa da kendi içini
dolduramıyordu. Bir hummayla çizilmişti buğuların
arkasına manzaralar. Elimi kaldırıp
camı silmeye mecalim yok. Vardı.
Nefes almaya kullım.

Her kapalı şeklin içine
kim bırakmıştı hiç üşenmeden
açıları. Elimin altında bir uzay
olma fikri küçümsemeye itiyordu
bizi. Sanki bu dünyadan başka
bir dışarıya çıkabilmiş gibi.
Belki geri dönmezdik o zaman.
Belki.

Annemle beraber içinde ayları
doldururken tek sevgilim olan göbek bağımdı.
Oksijen ciğerlerimi yakarken
o veya tokat yüzünden ağlamadım ben
bağım yerinde yoktu. Hesabını sordum hemşireden
çöpü gösterdi. Gittim ama diğerlerinden ayıramadım.
İnsanların nereye kadar saçmalayacağını o zaman anladım.
Şimdiki sevgililer ne? Sonra
çöpte birikecek olan8230;

Tohum kadar fedakar
olamaz insan. Kendini feda edebilemez.
Etse bilebilir belki. Onun özü de
tohumdur çünkü. Ancak manaya ermeden
biraz önceki mesele ve aslolan ne için kendini feda etmektir.
Niçin.
İçinden dalları, yaprakları,meyveleri ile
birlikte bir cennet ağacı çıkara
Bileceksen hiç durma. Aksi halde
hasat kısır geçecektir. Ama zaman yok çok.
Toprağın üstünde çürümeye başlı. İçeri
girecek kadar cesur olmak ondan da önce yol bulmak
gerekir.
-tiği için.
İçin.

Gregor Samsa
bir -sabah uyığında-hamam böceğine
dönüşmüştü.
Peki ya hamam böceği olarak
uyuyanların üstlerini kim örtüp ışıklarını söndürecek.
Kafka8217; ya sorardım ben olsam.
Olsam sorardım.

İki şeyin arasında bir
çizgi arayagelmiştir insan hep. Çizginin
olmayabilme ihtimalini düşünmez hiç.
Çünkü sınırlanmıştır yine
avucundaki ve alnındaki çizgilerle. Ona göre. Kader
mahkum etmiş çaresizdir.
Sonra özgürlük der.mahkum olmak
kadere güzeldir onu çizebildiğin yere kadar. Sonra.
Sonrası çizgiler boşlukta
kesişir.

Ve masal biter. Bitti
ısındığından genişleyen zamanın
hikayelemesi.Gökten düşen
elmaları geri fırlatmaya uğraşıyorum şimdi8230;

? ? ak ? ?

.