Nevbaharda Hüzün Yağmurları

Beni bıraktın gurbet elde yapayalnız
Denizin türküsü teselli eder gibi
Dalgalar yüreğimin kıyılarını daha da kanatır
Ah be can yarim, nerelerdesin
Yaram derin, senden başkası deva değil

Akşam olunca hüzün çalar gönlümün kapısını
Dağlardan eserken meltem rügarları
Yardan haber, hüzün bırakır ıslak düşlerime
Kızıl aleve döndürür denizin dalgalarını …

Belki de bu son ilkbaharı selamlamakta
Hatıraya dönüşmekte son kalan limon bahardalları
Gönüllerde uyandırırken şımarık sevda şarkılarını
Kimbilir gönül son nevbaharını yaşarken
Ey Nedim gülşende son çerağanıdır belki ömrümün

Hüzünlü bir yorgunluğa bürünür yüreğim
Bu yalnız geçen ilkbahar akşamında
Hem, yüreğim alışık hüzünlü yorgunluklara
Öyle ya, mutluluktan uçmayı pek bilmez
Düşer nasılsa, kırılır bin yerinden kanatları

Yıldızlar hüzün yağmuru olmuş
Islatıyor yine dönülmez akşamlarımı