Nevbahar Şiiri - Dağlar Özügüç

Zemheri ayazı vurdu ruhuma,
Üşüdüm;
Sığınmak için verilen barınağa
Sensiz haram dedim girmedim
Sevilmekten nedense korktum
Sevmeye de hep candan inandım
Kırağı vurdu gövdeme damlayamadım
Yaprak uçlarımdan topraktaki köküme
Her gece dualarımla haykırdım ağladım...
Çatladı gövdem yürek suyum çekildi,
Gözyaşlarımda sen vardın o da kurudu
Hüzünlü ama bakir bir güzellik var sende
İşte seni var eden o çalaba yandım
Sade sana değil derdine de aşık oldum
Senin derdini bin dermana değişmedim
Al bu baharda senin olsun diyen olmadı
Ben özlediğim kendi nevbaharım için,
Köklerime dolaşık iplerimi kendim kestim
Zincire vurduğum zaptedilemez arzularımı
Kırık bir sandal içinde ummana saldım
Ben çok halden anlamayan gördüm
Zaman onları kendi içinde halletti
Bu devran hep böyle döner sandım
Muhabbet bedelsiz sevmekmiş
Seni ben gülesin diye sevdim
Ben ölsemde sen yaşayasın istedim