Neva Şiiri - Aziz Önal

Neva
dedim bu dünya kalınacak bir evse
kalbimin perdesini yırtan nedir
belki hep kendine akan bir denizim
kendi tuzumdan tenimdeki yaraya bastım
bu gidilecek bir yolsa dünyada
kalbimi hangi yolda tükettim
damlaların yüzüyüm maviye mahkûm olanım
sesimi dağıtan rüzgârda bir yaprağım
zamanı kendimde eskitenim
vardığım her toprakta elimde kürek
o derin çukurlara kanımı bıraktım maviydi
gecenin yüzünde eskitilmiş giysi dikenim
yalnızlığın teyeli oldum omzuma düşen başımı
kılıca heba edenim
indiğim ağaçlarda kırılan kalp bıraktım
istesem de kendi gövdemi kesmeyecek bir el aradım
uzak dediğim hep masaldı gidip de dönemediğim
kaf dağında ruhumu camda gördüm
doğuda aşk beyazdı da ellerim neden karanfil tutardı
kendi anlamımdan bir kaya oydum içimin oyuğunda
kum biriktirdim harcımı taşıdım düşlerimle
bir gün geçerim diye köprüye taş dizdim
her taşta bir veda her taşta ah tenimden iz bıraktım
ben vardım ve geçtim de ruhum hangi handaydı
yolcu kimdi şimdi
elimde kehribar dokunduğum hangi tenin günahıyım
hangi kelimenin esrarıydım da sırrımı taşlara bıraktım
ters çevrilmiş bir fincan gibiyim
telvemi dünyaya akıtanım
benden kalan ne varsa keder
bir kapının ağzında durandı hayat bildiğim
alnımda taşıdığım levhaydı gölgemde eğilen
zamanın süpürdüğü kalp bıraktım
kendime neva diledim ellerim yüzümden hiç inmedi
eğildim suya kusurların incisini aradım
sızım sızım dökülenim
sonra vardım bir nergise af diledim