Netekim, Soyduk Aşk'ı...

Beterdi aşk kendinden,
Kaybederken
Bir bir sahiplerini…

Biz başımızı eğiyorduk,
Utancımızdan mıydı neydi
(Çocuktuk o zamanlar)
Henüz korkmasını bile bilmiyorduk…

Kimi “gidenler” görmüştük
Gecenin rengine bürünmüştü
Söylem/siz ayak izleri…

Kimi “dönmeyenler” vardı
Dört duvar, (üç) adımlık yol
Mesafesiydi dehlizleri…

Ve kimi “kalanlar” tanımıştık
Koca bir “yalnızlığın” ortasından
Yine de umutla bakıyordu gözleri…

Neydik? Sıcak yuvası olan sahipsiz çocuklar mı?
Kime emanet edilmişti öksüz ve yetim bakışlarımız?
Üstelik vurulup düşmüyordu bizim arkadaşlarımız
Ne kazanmıştık?
Acı gerçekler içinde saklanan yalan/cı dostluklar mı?

Beterdi aşk kendinden…
/Hani demiştik/
Hiç olmazsa biraz “sevgi” mukabilinden
Sözümüz kalabilsin…

Çoğumuz,
Onur’unu satmaya gitmişti “ucuz iş”çiydiler
/Hani demiştik/
Yok kılacak kendimizi bu kendinden gitmeler,
Azımız kalabilsin..

Ama susmuştu türküler
Üç beş soytarının ar’sız sözünde
Kendinden utanırken nağmeler…
Dokunursak arada bir bam teline,maksat
Sazımız çalabilsin….

Ve soyundu ülkem elbisesini
Emperyal bakışlı iğfal düşüncelere…
Nam/ussuzlar sevinsin! ....