Nesteren Şiiri - Enver Levent Batur

_ bilmiyorum
körelmiş yüreğimin bildiği yabancılaşmak
ve dünyamız kopmuş gibi kara gök kubbesinde
hala seviyor musun

Yalnız seni gördüm kırpıp da anlamadan gözlerimi açtığım zaman, güneşe baktığımda; benek benek, gökkuşağı sonrası yağmurların: ufukta kaldı birden acılar.

_ söz ver yeniden geleceğine bir düşte
ya bir gün pencere nişinden
yada eski bir iç çekişle
nesteren

Uzakta, dünyamız kopmuş gibi ve yumuşak: sonsuz yıldızlar dizilmiş kasnakta, daha bitmemiş de siyah etamin üzerine sanki öylesine serpilmişler ve eksik bir kanaviçe: bir sen yoksun Zühre, denizköpüğüm.

_ şu an
bir bilsen nasıl seviyorum
o kuru yapraklarını son okuduğum romanın sayfaları arasında
ve bana sessizce gülümsemen