NEŞTER VE CİNNET
oradaydım, kanımı bulandıran uçsuz döngüde
geçti rüzgârın mevsimi
sesim ki anısıdır hâlâ eski bir akarsuyun
gölgeme sığınıp sustum, sırdır söylenmez
adı konmamış bir suçun diyetiydi utancım
hangi söze dokundumsa oradan vardım geceye
ilk bendim sanki gövdesini ateşte sınayan
yıkık iki kaşın arası: ilk bendim
kalbindeki hileyi yara bilen kendine
kırıldı ışığın telaşı, bir güz daha eklendi alnıma
aşk buymuş demek: iki yol arası uçurum
orada, gizli bir tarihin akışına bıraktım yüzümü
öğrendim yokluğu, akla zarar yangıydı rolüm
ne kadar inandımsa o kadar çocuktum nedense
ömrüm dedim, her sancı bir başlangıçtır artık
git ki sözün incisi yokluğunda söylensin
kal, bir cinnete emanet sayılsın adın
eski bir fotoğrafın karanlığından çoğalttım hıncımı
ne diyebilirdim neşterin kararsız titrerken ucu
bu kadar da umarsız bilmezdim kendimi
yol yerine uçurumdu gözlerimin ısrarla seçtiği
gerek yok başka delile, hükümsüzdür ölüm
orada... yıkık iki kaşın arası
susakaldım erliği burulmuş bir sevinçle
Kayıt Tarihi : 28.5.2020 11:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yine ve yine okuyacağım belli ki dönüp dönüp...
Tebriklerim ve saygımla Sayın Şair.
TÜM YORUMLAR (2)