Nesrinin yalnız adamı Şiiri - Orhan Hatıl

beyazın karanlığında yaşıyor
kaldırımın titrek düşlerinde gece bir bantta oturuyor
sakallarında gizlediği erkekliği onu yoruyordu
hadi dedi mırıltılarını duymasın dünya diye sesizce
hadi bu karanlık,senin ülken olsun içimdeki
bu bağırmışlar niye diye bir şiir yazacakmış
ben bu çoğrafyanın bir nesliysem niye bu terk edilmişlik dost topraklarda
şimdi anavatanda bir gurbetciyim
yalnız bırakılan şairlerin kaderinde
ışıltısı vuramıyormıyor ay ışığı denize ,saklanmış bulutların arkasına

ben saklanmışım
benim işte bantta oturan adam kendini gizler rollerde

her şey o yolda yürümenin saroşluğunda gezerkendi
gece karanlığı edebiyatı
ve yorgun düşlerim
ve yalnız bir adam ben
sadece ben

bu duygusuz şehir fırtınaları ne bilir ki
odun gibi yanmakta kalbim
duygusuz matematik mantıklarında ölüyorum
kaşlarımı çattığımda bantta boyasız ayakkabılarım en iyi dostum

Nesrin senin gibi kadınları yaşatan kalbime saygıdan yaşıyorum
o hırçın siyasi gözlerini
kadınsılığını
tartışma güçünü anaçlını sevmiştim ben
,şimdi bir yılanın sokması gibi acıtıyor sevgin
işte bir sigara yaktıran bu banttaki efkar, senin efkarın
göz yaşlarımı içiyorum bu gece çünki çok susuzum
gece yalnız bir adama neler etti,içine etti bilmiyorsun güzelim
bütün yüzlerde senin yüzün var
bütün gülüşler senin gülüşün sanki
şimdi kaldırım kadınlarında avunuyorum
içimdeki seni
bir tiyatro sahnesi gibi yaşıyordum anı,hatıra dolu
bebeğim benim,benim olmadın ya yazıklar olsun
yazıklar olsun kahpe dünyaya
şiirlere yazıklar olsun seni hatırlatıyor acı veriyor benim kırlangıç yüreğime
senle ben dünyaydık Nesrin, öldüm sensiz işte gece karanlık
korkuyorum seni bir daha görememekten
inan korkuyorum bu yalancı sevgilerden
sensizim işte bu şiir burda bitmeyecek