Nesrin (Yaban Gülü)

O
Gümüş saçlı zamanlarda
Üşürdük
...Uslanmaz gecelerden kalma
Yaralarımızlaydık
Ve o uslanmaz gecelerin
Rüzgâr getiren yağmuruyla ıslandık
Gövdemize saplanmış
Bir hiyanetin acısıyla
Kanadık
Biçildik
Saklandık
Ağladık... ağladık...

Maviyle örtünmüş
Titrek
Sokulgan Yalanlarımızla öldük
Karartılmış kaderimizde
IşılDaYAn
Lotus Yıldızı'nın gövdesine bağlandık
Karamıza yapışmış
Aktan
Kaçamadık Nesrin
Nergisler açmış alevlerinde
Kokladık ceddimizi
Ve vicdanımızı yokladığımızı
Kimseden saklamadık
Bilesin...

Bak
AlevCAN Bir gülüş hareliyor Diyarbekir'i
Gün yukarıdan akıyor
Yalazlanmış
Reyhan kokuyordu sokak
Bu ev
Bu yangınına tanık oda
Reyhan tütüyor ODA NESRİN
Reyhan tütüyor.

Dicle
Xançepek arası
Bir alevCAN mısrası
Türküleniyor oracıkta
Zerdüşt'tün bir asi kızı
Gelmişti ateşten halaya
Ah utançtan utançtan yansın
Karabahtlı yiğitliğim
Elleri elleri uzanmış yakama

Dağların avuçlarına koymuş ya yüreğini
KOR gözlerle kutsar yaban gülümüz bizi
Şimşir tarağını da atmış göle nesrin
Ateşten tarakla taramış karalı saçını Nesrin.

Tarlalara çöküşmüş gelincikler aşkına
Tarçın Renkli kaplanların ezip geçtiği
Sarı gelincikler adına
Ateşlere tutuşmuş yaban gülümüz kaldı
Rüzgarlarda...

Nesrin diyorum
Anlam derinliği arıyorum
Gidip sözcükleri tarıyorum
Yaban Gülü diyorlarmış

Irmaklardan
Ormanlardan
Yabanlardan
Dağ Uçlarına Hasretle bakarmış

Bilir ki Yaban Gülü'müz
DAĞ uyuyunca
Direnç susunca
Avuçları üşüyecek bu toprakların

Bilir ki it yürüyecek
Kin yürüyecek künyemize
Bundan işte
Nesrin Nesrin yanmalı
Bundan işte
Nesrin Nesrin yaşamalı.

Xelil Sılheddin Bedirxani