şöyle bir izledim şimdi sokakları,
ne kadar da küçük insanlar.
sanki hiç ölmeyecekmiş gibi
dünya hayatını sonsuz sananlar.
doğum ile ölüm arası kaldığımız dünyada
Bir şiire "Bismillah" demek gibiydi seni sevmek. Ya da yağan yağmuru izlemek denizin kıyısında. Merhamet aramak kin dolu gözlerde. Kaçmak gibiydi seni sevmek. Herşeyden herkesten. Taze ekmek kokusundaki huzuru bulmaktı.
Kızılayda Güvenparkta kuşlara yem satan yaşlı teyzenin umut dolu bakışları gibiydi seni sevmek. Patlamış mısır kokusuydu ( ne de çok severim)
Tren garında hiç gelmeyecek bir yolcuyu beklemekti seni sevmek. Aslında kimin geleceğini de bilmiyordum hoş. Beni gözlerimden tanıyan bir sevdayı bekliyordum elimde kocaman bir bavulla.
Şimdi anlat bakalım
Mutluluk neydi annecim?
Saçlarından yakalamakmıydı yağmuru
Boş boş bakabilmekmiydi
Mezarlıktaki yaşanmamış hikayelere.
Ve o gün gelecek
gözlerin kapanacak
dudakların konuşmaz olacak
sesin çıkmaz olacak
ellerin tutmayacak
ayakların yürümeyecek
rengarenk bir çocuk olmak isterdim
olamadım...
derken zaman geçti
genç oldum
siyah beyaz acılar çektim
mavi denizler kadar huzurlu
Şimdi Anlıyorum sevgilim
Zeytin çekirdeğini çıkarmak kadar doğal bişeydi sölediklerin
Sararan yaprakları
Saçlarımdaki kırları
Görmezden gelmek gibiydi seni sevmek
Dansıydı ayışığı ile yıldızların
Kuytu bir köşede kapattım gözlerimi
Küçük bir kız çocuğuydum oysaki,
Saklambaç oynuyordum acılarımla
hep sobeleniyordum yeniliyordum onlara.
Gamzelerin aşk dolsun demişti ...
sonra gül dedi ...
hiç ağlama...
gökyüzüm ol , denizim ol ,
nefesim ol dedim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!