Nesnesel Şiiri - Tolga Ergil

Bir bilinmeyenliğin denkleminde hiç bilinmeyenli düşler kuruyorduk.
Sen ve ben bir oluyor götürüyorduk birbirimizi.
Hiç kalıyordu geriye ve saçma sapan rakamlar.
Sonra sen öznesi yüklemi sıfatı edatı oluyordun cümlelerimin.
Gene bana düşen hiçlik oluyordu.
Seviyordunda üstelik "gizli" özne olmayı.
Öyle iyi gizledin ki kendini,
Hangi soru kipini yöneltseler yükleme,
İşaret sıfatı olarak kalıyordu ismin yalnızca.
"O" Yokluğununu en yakın tarif eden sıfat oluyordu cümlelerde..