Nesne ve Canlı Şiiri - Nevin Akbulut

Ne zaman parkta oynayan çocuklar görsem
Dünyanın güvenirliliğini kontrol etmek istiyorum
Dünya sanki güvenli yer
Ya da elimden bir şey gelecekmiş gibi
Tepsinin üzerinden yuvarlanmadan yakalamak istiyorum çocukları
Düşmeden kurtarmak istiyorum geleceğin düşlerini

***

Geceye değen cümleler çıkıyor karşıma günün ortasında
Gün tutuluyor, gece oluyor
En aydınlık zamanlarda karanlığı düşünüyoruz
Biraz düşüyoruz
Ellerimizde karanlıkta söylememiz gereken cümleler
Susmayla yetiniyoruz

I

Hayallerim denize düştü
Önce ıslandılar
Sonra afalladılar
Dünyadan denize düşmek nasıl bir şey, bunu en iyi sudan çıkmış balıklar bilir.
Ters olan şeyler bazen yakındır birbirlerine
Bu yüzden en iyi balıklar anlar beni

Ve şimdi yüzmeyi öğrendiler, yüzüyorlar

II

Ne zaman odamda bir kelebeğin ölüsüne yakalansam
Ölüme yakın olduğumu hissediyorum
Canlandırmak istiyorum tüm kelebekleri
Az daha uzun yaşasınlar istiyorum
Belki o zaman bizim ömrümüz de az daha uzar
Zamansız gelmez belki de ölüler geceleri odamıza
Misafir olmak isterler belki
Ölüm daha geç çalar kapımızı
Kelebekler biraz daha geç ölürse

Ne zaman deniz kenarında sabahlasam
Niye diğer geceleri denizde yüzmediğimi düşünüyorum
Boşa geçen zamanlar
Gecelere eklense
Gündüz hiç olmazdı

III

İnsanlar azaldıkça eşyalar çoğalıyor
Bir de hatıralar
Eşyalarla konuşmalar çoğaldıkça
Konuşamadığımız kişiler çoğalıyor

Öyle ya da böyle
Yalnızız

Ama ben değilim
Anlam yüklediğim eşyalar dolusu bir odam var
Konuşabileceğim nesneler var
Kendi hikâyelerini kendilerine anlatabileceğim cansız yaratıklar var
Kendi canımı katıp da canlandırdığım

Dağınıklık var bir de
Daha az kendimi yalnız hissedişlerimi topluyor
Beni toplarken
Kendileri dağılıyor

Beni toplamak kolay değil
Bu hatırlamalarla unutmak kolay değil
Ama öyle ya da böyle
Unutmalı. Yeni eşyalar bulmalı anlatmak için
Yeni masallar uydurmalı
Az daha umutlu olmalı

***
Anlatırken öğreniyorum ben konuştuğumu
Susarken öğreniyorum susmanın erdemini

***

IV

Nesneler
Canlılardan daha fazla canlı bu odada
Gece gündüzden daha aydınlık
Gündüz: maskesini saklayamayan suçlu gözlerle dolu
Suç ortağı olduğunu gizleyen suçlu yüreklerle

… Ve yazmaların yetemediği dizelerle dolu şiirler
Parmakların yetemediği kadar büyük hikâyeler var anlatılacak

Doludizgin zamanların
En düzgün yürüyen yolcuyum ben
Kaldırımlara dikkat edişim bu yüzden
Çizgilere basmayacak kadar ruh hastasıyım
Az da deli

Toplulukta en durgun
Yalnızken en canlı
Kendimin hissedeceği kadar nefes alan

Kendi kendine konuşmayı delilik zannedecek kadar akıllıyım ben

Toplulukta okunan şiirler çabuk biter
Peki ya bu şiir
Ne kadar d/okunur
O kadar yalnız

Şiir biter mi onca ölü ruh varken içinde
Ölmez şiirler bu kadar canlı anı varken

(Yirmi Sekiz Mayıs İki Bin On Üç 16 20)