Herkes içinde saklar o çocuğu
Kiminde gün gibi aşikar
Kimi iter ta derinlerine…
Kurtulmak istediğimiz bir yük olur bazen
Altında eziliriz hatırladıklarımızın
İçimi acıtan
İçimin en güzel yerinde
İçimde yer etse de derinden
Söküp atmak elimde değil içimden…
İçim içimi yer onsuzken
Kendi kendimin
İlacı oluyorum bazen
İyileştiriyorum dikilip sökülmüş
Parçalanmış yerlerimi.
Söz ediyorum
Çıkarıp içinden acıtanları
Duvarları aşıp gel..
Demir parmaklıkları kırıp
Dikenli tellere takılsa da ellerin..
Kendini kurtarıp gel..
Yollar biter
Benim yüzüme en çok senden kalan hüzün yakıştı…
Ben en çok senden kalan acıyı yakıştırdım bedenime
Onunla sakinledim
Onunla duruldum
Onunla büyüdüm
Yalnızlığımdan hayalinde arındım
Sensiz kalamıyorum.
Gidemiyorum da senden
Düşünemiyorum başka hiçbir şey
Adından başkasını sayıklamıyor dudaklarım
Sensiz olamıyorum.
Kopamıyorum da senden
Tuttun beni
Ellerimi tuttun
Çıkardın karlı bir dağın zirvesine
Soğuktu dağ…
Üşüyordum
Buz kesiğiydi her yanım
Sana tesekkur ederim
Beni sevmediğin için
Yoksa nasıl bu kadar çok sevebilirdim seni…
Senden özür dilerim
Seni sevdiğim için
Dağlar mı aşılamaz?
Kör kuyular mı dipsiz?
Uçurumlar mı gitgide derinleşen?
Karanlıklar kavuşmuyor mu aydınlığa?
Sence her şey bittiyse
Her yanımızı
Bir anda saran
Alevler küllenince
Uçuşur rüzgârın nefesinde
Sonsuzluğa karışır
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!