Nesir / Kaosta Vuslat Ağlamak

Yaşadığını unutmuştun.
Unuttuğun anda hatırlattı yaşam.
Aldın, sattın.
Bire aldın bine sattın.
Çoğumsadın, bine aldın bire sattın.
Olmadı.
Başa baş olsun, ne şiş ne kebap yansın istedin.
Aldığın kadarıyla sattın.
Şişin de, kebabın da senin gibi yanmasını istedin.

Adına tefekkür dedin...

Her halükarda bomboşluktu sende kalan.

Yaşadığını unuttuğun anda, hatırlatır kendini yaşam sana.

-Geriye düşer gözler-

Getirmek istediği imkânsızlar şuh tekliflerle kalır geride.
Bomboşluk dolar, boşluğa.

Beklentisizce çıkagelir aramadan bulduğun...

Arayış beklentide değil, anlarsın.
Kıpır kıpır sevinç dolar içine, heybene uzaklığı atarsın.
Mesafeler çekilir aradan.
Uzaklık bir heybe boyu yakındır artık sana.
Yorgun yaşlı yüreğinde sönmezken kor, bilirsin o orada.
Tüm sevecenliğinde.
Gidersin yanına.

O 'geniş zamanlı' olmuştur, bilirsin...
Geçmiş,
Şimdiki,
Gelecek zaman..
*
Geçmiş çağırıyor seni, tüm çekimiyle.
Dokunuyorsun bir noktasına.
Sonsuz titreşimiyle, ne kalıyorsun orada;
ne geçebiliyorsun oradan.
Ne de özlemi diniyor yaşadıkça.

Hani bazen boşluğun insanı çektiğini söylerler ya,
kıyısında beklersin bir zaman,
ne çağrıya kulak verirsin,
ne de hayata dönebilirsin.
Kalakalırsın eylemsizlikte.

Eylemsizlikte çığ olur yürekte sevda.
Can cana katıldıkça yol bulur aşk.

Can canı terk edeli, şaşırır yolunu.
Ya muadilini arar maşukun,
ya da
toplanır acısı bir noktada.
İç duvarlarını döver.
Dalga, dalga döver.
Burgu, burgu deler.
Sürer sancısı.

Her bir ölü doğumda, kanlı bir cenin
senin yaşarken ölümüne hükmeder.
"Belki" bilir ölümünün, aslında senin için hayat olduğunu.
Ama
can çoktan ve gizlice seçmiştir canda ölmeyi.

Titrer boşluk.
Sözün sarhoşluğunda,
gözlerin geçmişe yolculuğunda,
derinlerin çağrısına kulak verirsin.
Can canlanır, hatta söylenmeye başlar;
*
Al götür yüreğimdeki şairin elem çiçeklerini!
Getir an'a,
Geriye düşen gözlerimi...

Bir heybe boyu uzaktasın,
Al getir, seni bana.
Yüreğimden gözlerime...