İki göz oda denirdi. Öyle iki artı bir bilinmezdi. Salon denilen, günümüzde girilmesi yasak bölge yoktu, sofa vardı evlerimizde. Eşiklerimiz vardı, henüz yosun bağlamamış. Kimse desinlere gereksiz eşya almazdı. Eşyalar gerekliydi. Kapılar köslenmezdi. Ne zaman sokakta oyun biter, çat kapı girerdin içeri. Eğer horanta uyumuşsa kıvrılıverirdin yere serilmiş ya da sarılmış yatağa. Mışıl mışıl uyurdun. Kimse depresyona girmezdi. Antideprasanları iki elini göğüs ile göbek arası bağ yapıp, iki lafın belini kırmaktı analarımızın. Babalarımızın da derdi büyüktü ama hiç birimiz yarış atı değildik.
Okursak ekime kadardı, okumazsak denenme süremiz kasımı bulurdu. Okuldan kaçar, işi büyütür köyden kaçar, dağı taşı altın büyük şehirde iş tutardık. Buna cesaret edemeyenler tarla, tump, mal, davar sahipleri aile şirketlerine, diğerleri doğru çiftliğe. Çavdar çekme, balya, hayma ile ücretini alır, babanın avcuna sayar, baba artık ne gönül ederse. Yenice mi, Bafra mı, Birinci mi?
…
İşte böyle bizim hikâyemizin girişi. Gelişme ve sonucuna kelimeler kifayet etse de, gücüm yetmez.
Şu gerçek ki, büyüyen her uşağın özlemi kendi kuşağı.
Tamamını Oku
