Nesir Şiiri - Taş İskele

...Belkili tüm içkin acılar, ilkel benlikteki erinç haline.

Geçirgendi nadasa bırakılmış toprağı mağara adamının. Dışında ince bir canlı tabaka, içinden beslenirdi. Anızlar yaktılar üzerinde şatafat düşkünü hemcinsleri. Küle döndü, kile döndü. Geçirgenliğini terk etti ilk, kabuk bağladı içkin acısı. Tüm serpilmiş tohumlar çürüdü bir bir...bir kaç ayrık otuydu, içinde beslediği.

Tözü dumana karışmış değildi. Tozunu tözü sananlara rağmen, kök salmıştı içine ayrık otlarıyla.

Kilden mürekkep tozuna Eros'tan vurgun oklar çizen sevdalılar...
Topraktan mürekkep tözüne kök salan salkım saçak yürekler...

Külden mürekkep savrulmuşluğuydu sarhoş eden onu...

Ve bir kadın, bir tosbağadan ses istedi.
O da dokunmuştu ben dediği yarasına savrulmuşluğu ile.
Beni topla dedi kadına,
Kadın böldü bölünmüşlüğünü...
Varoluş sancısı bu, üfleyince geçmez demekten caydı.
Üfledi, gölgesi düştü iç âlemine.

B'akışına baktı kadının, kadında akışına bıraktı kendini...
Hüzün pulluktu, sürmüştü toprağını ikileme ile bir yüreği,
Sürmüştü hüzün,
Sürüp gitmişti...

Ah bu sonlar, ne de çok benzer başlangıçlara dedi töz...
Damar damardı derinlik.
Her vuruşu kendineydi yüreğin.
Vur dedi can,
Vur !

Vurdu can, yüreğine yüreğine,
Yıllanmış yalnızlığı elmasa dönmüştü, paha biçilmez...

Can aldı, canının canı bildiği / bulduğu elmas olmuş yalnızlığını,
savurdu...

işte...

Bir mum yaktılar karanlığın ortasında,
Çevresinde dönüp durdular,
İlla da yanmak mı gerek bu yolda dedi pervane,
Üzerinde anızlar yakılmıştı ya ilk yüreğinin,
Dokundu muma,
Yanmadı...

"Belki" de ben sendim,
“Belki” de
Sen olmadan önce cümleydim,
Nesneler dolusu…
Halini halim bilmeden önce,
Ey insan….