Nesinname Şiiri - Mustafa Bulan

Beni hiç sevmediniz, biliyorum
Her şey dediniz: “İt, şerefsiz, alçak…”
Daha var, yazmaya utanıyorum!
Pek diyemediniz tutarsız, kaypak…

Hem galiz küfürlerle kalmadınız!
Kurduğunuz cehennem ateşinde
Diri diri yakmaya kalkıştınız.
Yanarken zılgıtlar koro halinde…

Otuz beş masum insana kıydınız
Hem tanrıya nisbet edercesine.
Ben sağ çıktım, öyle bakakaldınız
Göğe yükselen alevler içinde.

Ben dinsizim, imansızım dedikçe
Yedi bir sülaleme küfrettiniz.
Yalnız Atatürk dinsizdi deyince
Birden sözlerime değer verdiniz(!)

Belki de olsun diye bir yandaşım
Mustafa Kemal Paşa özelinde
Biraz da üstü kapalı, salladım(!)
Oysa değerim yoktu gözünüzde.

Gazi’nin dini imanı hakkında
Keşke bunları söylemez olaydım.
Sözlerim sakız oldu ağzınızda;
Ben çok hayal kırıklığı yaşadım.

Yani kaldınız hepten çelişkide;
Birden bana yükseldi güveniniz.
Ben bir bilen oldum gözlerinizde;
Hem de çok muteber, aziz mi aziz(!)

Şimdi iyice düşünün bakalım!
Atatürk’le hiç gelmedim yan yana.
Mizah için babamı tanımadım.
Beni hafız yaptı, bıraktım ona...

Adımı “Mehmet Nusret” koydu babam!
Vallahi ben onu da beğenmedim...
Bir de Abdülaziz olan adından
“Aziz” ini üzerime geçirdim(!)

Sonra çıkıp şu soyuma sopuma
Pek umursamadan “Sen nesin?” dedim(!)
Sanırım anlamadınız galiba
Ben hiç de hayırlı evlat değilim(!)

Sorarım, muhatabı da sizsiniz.
Cevabınızı merak ediyorum;
Siz az ya da çok düşünmez misiniz?
Düşünmek zor iş, bunu biliyorum!

Düşünmeyi, sorgulamayı geçtim...
Malum diyorsunuz “Biz inançlıyız”…
Varsa inancınız sormak isterim:
Yahu Allah’tan hiç korkmaz mısınız?

Pendik / 19.07.2021