Nesinname Şiiri - Mustafa Bulan

Beni hiç sevmediniz, biliyorum
Her şey dediniz: “İt, şerefsiz, alçak…”
Daha var, yazmaya utanıyorum!
Pek diyemediniz tutarsız, kaypak…

Hem galiz küfürlerle kalmadınız;
Kurduğunuz cehennem ateşinde
Diri diri yakmaya kalkıştınız.
Biz yanarken alkışladınız bir de?

Otuz beş masum insana kıydınız
Hem tanrıya nisbet edercesine.
Ben sağ çıktım, öyle bakakaldınız;
Göğe yükselen alevler içinde.

Yedi bir sülaleme küfrettiniz
Ben dinsizim, imansızım dedikçe.
Birden sözlerime değer verdiniz
Yalnız Atatürk dinsizdi deyince(!)

Belki de olsun diye bir yandaşım
Mustafa Kemal Paşa özelinde
Biraz da üstü kapalı, salladım(!)
Oysa değerim yoktu gözünüzde.

Keşke bunları söylemez olaydım
Gazi’nin dini imanı hakkında.
Ben çok hayal kırıklığı yaşadım;
Sözlerim sakız oldu ağzınızda…

Birden bana yükseldi güveniniz.
Yani kaldınız hepten çelişkide!
Hem de çok muteber, aziz mi aziz;
Bir bilen oldum şu gözlerinizde!

Şimdi iyice düşünün bakalım!
Atatürk’le hiç gelmedim yan yana.
Mizah için babamı tanımadım.
Beni hafız yaptı, bıraktım ona...

Adımı “Mehmet Nusret” koydu babam!
Vallahi ben onu da beğenmedim...
Bir de Abdülaziz olan adından
“Aziz” ini üzerime geçirdim(!)

Sonra çıkıp şu soyuma sopuma
Pek umursamadan “Sen nesin?” dedim(!)
Sanırım anlamadınız galiba
Ben hiç de hayırlı evlat değilim(!)

Sorarım, muhatabı da sizsiniz.
Cevabınızı merak ediyorum;
Siz az ya da çok düşünmez misiniz?
Düşünmek zor iş, bunu biliyorum!

Düşünmeyi, sorgulamayı geçtim...
Malum diyorsunuz “Biz inançlıyız”…
Varsa inancınız sormak isterim:
Yahu Allah’tan hiç korkmaz mısınız?

Pendik / 19.07.2021