Nesimi Can Şiiri - Kemter Abdal

Pir Fazlullah himmet eyledi, İsfahan’dan doğdu bir dem,
Levha-yı İmam sırr-ı Ali, harf oldu cana merhem.
"İnsan yüzü Kuran-ı Natık, Şah görünür anda" dedin,
Zalim Yezit kılıç çekerken, sen Hakk'a ikrar verdin.

Hu diyelim, erenler geldi, "İki cihana sığmaz bu ser!"
Aşkınla yandın, pervanesin, dedin "Dünya bana dar!"
Şiirin nefes, kalemin zülfikar, düştün yola ey can,
Hakikat ektin gönüllere, yeşerttin nice fidan.

Halep meydanı bir Kerbela, kurdular sana darı,
Soydular postunu zalimler, arşa yükseldi zarın.
Damlayan her kanın bir gül oldu, gerçeğe giden yolda,
Nesimi can ölür mü hiç? Yaşar her Ali diyen dilde.

Sen ki harfin sırrına erdin, Kırklar ile oldun yoldaş,
Vahdet şarabından içtin, korku nedir bilmedin kardaş.
Dedin "Enel Hakk", korkmadın ölümden, bildin Baki olan Dost'u,
Semah eyledin sonsuzluğa, giydin ateşten postu.

Medet Ya Ali, medet Şahım, Nesimi'n sana geldi!