Nesimi Budak Şiirleri - Şair Nesimi Budak

Ankara da Eylül akşamıydı
Başıboş duygular şehriydi başım
İçimde derinden bir sızı saklıydı

Bıçaklandım bir gece vakti ay ışığında
Oysa senin yüzün bir ayışıydı o gece
Yaralandım vuruldum öldüm

İçimde kırılmış bir yaraydı
Senin yoklugun
Benimse fırtına sessizliğin de
Beklediğim
Boğuşurken dev dalgalarında
Büyük denizlerin

Sevdiğim bütün şehirler bombalandı bu akşam
İçinde çocukluğum kaldı
Penceresinde Çiçeklerim
Dallarında kuşlarım vardı
Sokakları kandı bu akşam bu şehrin
Ve sokakları dardı yardı kapı aralığından bakan

Sen gittin ya
İlk kar yağmaya başladı
senden uzakda düşlerime
Kaybolan gülüşlerime
dön gel hadi
boş kaldı bıraktığın yanım

Gecenin karanlığında ayışığıdır senin yüzün,
beni korkularımdan alıp giden
al koynuna sar beni sevdiğim
dörtyanımı sarmışken sevdan aslımda hiç zor değil
seni seviyorum demek
sen baharımsın dört mevsimi yaşadığım

Neden di bu arayışlar ve kayboluşlar
her bulduğunda
neden di soluk benzindeki bu hüzün
bu gülüşüne düşen gölge
neydi
neydi sahiden

Ve eğer ki
özlem duymaya başladıysan geçmişine
Ve çocukluğun
Gözünün önünden bir kısa metrajlı film gibi
Akıp gidiyorsa bir edalı hüzünle
Ve aklar düşmeye başladıysa o üç tel kalmış saçlarına

Gitme
Sen Yoksan anlamsız bu kent
Bu sokaklar, bu caddeler
Ve gökyüzü
Bu ay ışığı, bu rüzgâr
Bu ben

Bu issiz sokaklarda
Deli fişek eski komiserin bakışlarından belliydi
Son bulacaktı sanki bu gün bu saatte
Son yolculuk gibiydi attığım volta
Koşar adımlarla kaçtğımı düşünmüştüm
yerimdeydim yine