Nesiller Tüketiyorduk Biz İnsanlar

Yazık! geçmiş o kadar yalnız kalmadı
Anılar sardı benliğimizi bir yaşam boyu
Kanatlanıp uçamadık sevgiyle
Hayatın kökleri bırakmadı bedenlerimizi
Güneş doğarken yıllar yılı hep aynı tepede
ve biz bakarken yıllar yılı aynı tepeye
Değişen o değildi
Yalnızca bir sonsuzlukta nesiller tüketiyorduk biz insanlar
Bir oyun sergiliyorduk
Gözlerimiz kapalı, yüreklerimiz yaralı
Bir umut varsa göklerde
Bizim umudumuzdu kanatlanıp erişemesekte
Boyun bükmüyorsak yarınlara
Kapalı kapılar da kalmıyorsak biz dünyalı
Seviyorduk neslimizi değil, tüm dünyayı
Karanlık mıydı bir tarih boyunca yaşadığımız
Yoksa aydınlığamı emekliyoruz bir yol misali?
Bilinmeyeni mi bilmek istiyoruz
Acılarımızı iyileştirmek mi?
Yaralarımızı kapatmak mı?
Hayır; benliğimizi istiyoruz istedik yaşam boyu
Sahnelediğimiz oyunlarda ki şahısların
ya da gölgesinde kaldığımız umutların benliğini değil
Kendi benliğimiz istediğimiz tükenmez yollar boyu
Güneş yine doğuyor aynı tepede
Seyrediyorum benliğim ve umutlarım
Acılarım kanatlanıp uçmuş
Yüreğim sevgi, gözlerim umut dolu...