Neşenin Rengini Yakalayamazsın

Hüzün, daha uzun kalır
Etraflıca kalır adamın içinde
Mıh gibi çakılır
Boyluca, boyunca saplanır adamın içine

Neşenin de yeri vardır
Gelince, elini ayağını bir birine dolar adamın
Rastgele gelir
Kısacık, anlık kalır adamın içinde

Neşe gelmişse
Aklını başından almıştır, ne ara geldi bilemezsin
Çünkü hep ansızın gelir
Gidişi ateş çalmaya benzer
Eski Yunana öykünür biraz…

Hani derler ya, su gider kum kalır
İşte aynen öyle;
Hırsız gider hüzün kalır
Neşe nasıl da hırsızdır
Seni çalmıştır öyle…

Mesela çölde kalmışsın, çatlar dudakların
Vahayı bulursun avuçların yetmez içmeye,
Eğilip de ağzını gömersin suya,
Sonra tümden başını…

Anlıktır,
Tadını alır da unutursun susuzluğun ne menem şey olduğunu
Sonra döner çöle bakarsın;
Uzun, sarı, sıcak ve bitmez bir yoldur…

Hüzün,
Gitmez adamın içinden
Neşe gelince;
Rengi birden solar, kaybolur
Ve sen asla, neşenin rengini yakalayamazsın…

İşte bu yüzden;
Hüzün misafir değil yüreği derin adama
Hüzün ev sahibi, bir mıhtır içinde
Konuksa hırsız bir neşedir işte…