İşçinin memurun bitmez çilesi
Beylerin elinde altın kesesi
Yoksula kocaman çuval iğnesi
Zengine vız gelir açın nefesi
Koltuğu bir çuval kömür ısıtır
Yorgun olmalı biraz
Yastığa başını koyduğunda, yorgunluğun verdiği rehavetle dalmalı uykuya
Sabaha mutlu açmalı gözünü
Bir bardak çayın keyfi unutulmaz olmalı damağında
İçine bir yaşam çekiyormuş gibi çekmeli sigaranın dumanını
Geceden kalma buselerle uğurlamalı sevdiğini
Beni anlamıyorsunuz, kendimi ifade edemiyorum.
Bu sözleri oldukça sık duyarız, özellikle de kadınlardan. Kendimi anlatamadığımı anladığımda, aslında kendimi tanımadığımı, yıllarca kendi kişiliğimin dışında yaşamış olduğumu görmek korkutmuştu beni, ki ben; korkularım olmadığını, hiçbir şeyin beni korkutmadığını düşünen biriydim. Korkularımı, üzüntülerimi, sevinçlerimi, kısacası tüm duygularımı bir çember içine almış dışa taşmalarına izin vermemiş, bunun adına; kendimce sevgi ve sevdiklerimi koruma adı vermiştim. Emekleyen bir bebek gibi adım adım kendimi öğrenmeye başladığımda asıl sevginin, kendimi içine hapsettiğim çemberin dışında olduğunu, gördüm. Saklamaya çalıştığım beni, tanımaya anlamaya çalışıyordum.
Kimdim, nasıl biriydim ve hayattan ne istiyordum, bunu anlamalıydım. Yaptıklarım ve yapmak istediklerimi düşünerek kendimi sorgulamaya başladım, elle tutulur hiçbir şey yapmamış onca yılımı boşa harcamıştım. Sevmeye çalışırken en önemli şeyi, kendimi önemsemeyi unutmuş, özgür ruhlu kişiliğime rağmen bunu saklamış, sevdiklerimi üzmemek adına kendim olmadan yaşamıştım.
Gün geçtikçe kendimi hapsettiğim çember daralmaya başlamış, bu nedenle nefes alamamaya başlamıştım. Yaşadıklarım veya yaşayamadıklarım, ardı arkası kesilmeyen fırtınalar gibi üzerime gelmeye başlamış, gizlediğim gözyaşlarım sel olup akmaya başlamıştı. Sabahlanan geceler, bitmeyen günler vardı önümde, her gün bir öncekinin aynısıydı, yılları ise ezberlemiştim artık. Sürekli bu böyle olmaz toparlanmalısın diyordum kendime, fakat ne zaman harekete geçsem bir engelle karşılaşıyordum. Engeller kişiliğimi alıp götürürken, bunalımlar yaşıyordum. Zaman zaman içime kapanıp kendimi suçluyor, kimi zamanda suçluyu çevremde arıyordum. İnsanlardan kaçıp martılarla, yıldızlarla konuşmaya başlamıştım, bu kaçışa neden aramıyordum, çünkü verdiğim sevgiler bana acı olarak geri dönmüştü. Ben; üzülmeyi ve incitilmeyi hak etmemiştim. Kimdim ben, bunun cevabını kendimde bulamadığım için, insanlara sormaya başlamıştım.
Nasıl biriydim?
Çevremdeki kalabalığın içinde yalnız olduğumu görmek ikinci korkum oldu. Bir depremin ortasında yapayalnızdım. Yıllarca kendimi paralarcasına sevdiğim insanlar çevremdeydi, fakat benim korkudan titrediğimi göremiyor, bana kendi korkularıyla geliyorlardı, bir curcunanın ortasında yapayalnızdım. Bu arada ilk depremimi eşimin vefatıyla yaşamıştım. Çocuklarımla beni zorlu bir hayatın beklediğini hissediyor, ne yapacağımı bilemiyordum. Benden beklenense güçlü olmamdı. Benim de insani duygularım olduğunu, zayıf ve güçsüz olabileceğimi anlamıyorlardı, ağlayacak bir omuza ihtiyacım varken, omzun da ağlanan yine ben olmuştum.
Hüzünlü bir melodinin eşliğinde ki, şiirdin hasret kokan
Dalgaların hoyrat sesi bastırmıyor, gidişinden kalan sessizliği
Nefes nefese koşuyor yüreğim, peşinden ayak izlerinin
Nafile…
An be an, tükenircesine uzaklaşıyor adımların
Bulutlara yükseliyor dualarım, gitmesin…
Seni sevmek
Yangınlarda titremek
Dolunayda dans ederken mutluluğu parmak uçlarında hissetmek
Çıplak elle yıldızları tutabilmekti
Uykusuz bir gecenin ardından
Yüreğin ne renkti hatırlamıyorum
Yeşermiş miydi gözlerime bakarken
Gökyüzü mavimiydi umutlarım kadar
Gün kızıla dönerken
Şimdi niye her yer simsiyah
Kimsin sen
Neden gönlümün kıyılarında kulaç atıyorsun
Hayal desem değilsin
Aklıma da sığmıyorsun
Bir bedenin var mı can taşıyan
Gözlerin ne renk
Asırlar kadar uzundu bekleyişleri
Mavi gözlü hırçın devin ülkesinde
O dev ki korkular büyütür sesinde
Kum taneleri savrulur her nefesinde…
Ürkek bakışlar çoğalır gözlerinde
Sen yüreğimdeki acı mutluluk
Gözlerimde gülüşsün
Sen ulaşılmazım
İmkânsızımsın
Sana doğru çıkmayan sokağım
Umudum umutsuzluğumsun
Yalnızlığını adımladı sokaklarda
Tek tek saydı kaldırım taşlarını
Her birinde birer anı
Anılarında harabe duyguları
Eylül ikindisinde buğulandı bulutları
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!