Aşk boy vermiş filizlenmiş
Gönüllerde dize gelmiş
El değmemiş dağ gülünde
Çiçeklerle dile gelmiş
Sol yanına demirlenmiş
Önce kendine ayna olmalı insan
Sırrı dökülmemiş olmalı
Olmalı ki, yanındaki güvenle bakabilsin
Şiir nedir dedim sevdalılara
Yüreğinden süzülür gelir dediler
Şarkıları sordum tüm aşıklara
Kalp atışlarının ritmi dediler
Sevdayı sordum sıra dağlara
Beni anlamıyorsunuz, kendimi ifade edemiyorum.
Bu sözleri oldukça sık duyarız, özellikle de kadınlardan. Kendimi anlatamadığımı anladığımda, aslında kendimi tanımadığımı, yıllarca kendi kişiliğimin dışında yaşamış olduğumu görmek korkutmuştu beni, ki ben; korkularım olmadığını, hiçbir şeyin beni korkutmadığını düşünen biriydim. Korkularımı, üzüntülerimi, sevinçlerimi, kısacası tüm duygularımı bir çember içine almış dışa taşmalarına izin vermemiş, bunun adına; kendimce sevgi ve sevdiklerimi koruma adı vermiştim. Emekleyen bir bebek gibi adım adım kendimi öğrenmeye başladığımda asıl sevginin, kendimi içine hapsettiğim çemberin dışında olduğunu, gördüm. Saklamaya çalıştığım beni, tanımaya anlamaya çalışıyordum.
Kimdim, nasıl biriydim ve hayattan ne istiyordum, bunu anlamalıydım. Yaptıklarım ve yapmak istediklerimi düşünerek kendimi sorgulamaya başladım, elle tutulur hiçbir şey yapmamış onca yılımı boşa harcamıştım. Sevmeye çalışırken en önemli şeyi, kendimi önemsemeyi unutmuş, özgür ruhlu kişiliğime rağmen bunu saklamış, sevdiklerimi üzmemek adına kendim olmadan yaşamıştım.
Gün geçtikçe kendimi hapsettiğim çember daralmaya başlamış, bu nedenle nefes alamamaya başlamıştım. Yaşadıklarım veya yaşayamadıklarım, ardı arkası kesilmeyen fırtınalar gibi üzerime gelmeye başlamış, gizlediğim gözyaşlarım sel olup akmaya başlamıştı. Sabahlanan geceler, bitmeyen günler vardı önümde, her gün bir öncekinin aynısıydı, yılları ise ezberlemiştim artık. Sürekli bu böyle olmaz toparlanmalısın diyordum kendime, fakat ne zaman harekete geçsem bir engelle karşılaşıyordum. Engeller kişiliğimi alıp götürürken, bunalımlar yaşıyordum. Zaman zaman içime kapanıp kendimi suçluyor, kimi zamanda suçluyu çevremde arıyordum. İnsanlardan kaçıp martılarla, yıldızlarla konuşmaya başlamıştım, bu kaçışa neden aramıyordum, çünkü verdiğim sevgiler bana acı olarak geri dönmüştü. Ben; üzülmeyi ve incitilmeyi hak etmemiştim. Kimdim ben, bunun cevabını kendimde bulamadığım için, insanlara sormaya başlamıştım.
Başardın gönlüm
Ağlama yüreğim başardın
Aşka çöl ettin dağları
Neyine senin Leyla olmak
Mecnuna kalsın çöller başardın
Neden dedi kadın
Seni bu kadar severken, neden gönderdin beni
Belki farkında bile değildi adam, kadına git dediğinin
Ne çok isterdim
Yıldızları seninle söndürüp
Güneşe seninle merhaba demeyi
Yıldızlarla güneş arasındaki o sonsuz zamanda
Gözlerine içine bakıp
Seni seviyorum bitanem seviyorum demeyi…
Seni çok sevdi bu yürek
Gözlerini görmeden
Gülüşünü hissederek sevdi
Sen günbatımını izlerken, o senin bakışlarındaki hüznü sevdi
Kirpiğinden düşen bir damla yaşı
Parmağının ucunda öperek sevdi
Buram buram özlem tütüyorsun sigaramın dumanında
Her çektiğim nefeste aşk oluyorsun
Sevda oluyorsun, hasretle beklenen
Bir sen oluyorsun şarkılarda, bir ben
Bir gelsen diyorum, ah bir gelsen
Gelemezsin …
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!